Al doende leert men. Bij niks doen, gaat er niks fout, maar ook weinig goed. Ontwikkeling. Dat wil de mens!

Na honderd dagen in mijn huis gezeten te hebben komt er steeds meer beweging in mijn dagelijkse routine. Vorige week was ik boos en teleurgesteld in alles en iedereen. Ik zocht het buiten mezelf. Ik keek naar de politiek. Ik voelde de onzekerheid om werkloos te worden. Mijn vriendin was een weekend weg, ik voelde me alleen. De realiteit sloeg effe keihard in. Flesje wijn erbij, en de dag erna voelde ik me nog verschrikkelijker.

Ik moest weer dingen gaan doen! Dingen gaan ondernemen! Niet thuis zitten balen dat dingen niet lukken. Hoe werk ik het beste? Ik moet erop-uit. Ik moet zo nu en dan mezelf laten inspireren. Niet alleen maar beeldschermen. Ook gewoon direct zicht op de wereld. Die kans kwam. Op maandag werd ik vanuit werk gevraagd om tandenborstels te gaan ophalen vlakbij Utrecht. Daar had ik zin in, de telefoon kan altijd nog. Dus ik zat in de auto.

Nadat ik 5 minuten in de auto zat werd ik opeens gebeld en werd mijn onzekerheid over het hebben van een baan na september volkomen opgelost. Ik schreeuwde het uit in die auto. Godverdomme ja, dit is goud! Ondersteunend in het onderwijs, in een voor mij totaal bekende omgeving.

Hoe komt dit nou? Ik denk omdat ik de focus even op iets anders heb gelegd, en ik mijn andere ideeën en gedachten gewoon even liet voor wat ze waren. Zodat ze rustig kunnen ontwikkelen naar iets wat ik zelf niet had kunnen bedenken. En dan komen ze later, omdat het goede ideeën waren, rustig bij me terug.

Woensdagavond begon mijn vriendin over spullen die nog het huis uit moesten. “Ja, dat is inderdaad de bedoeling dat die spullen naar de kringloop gaan ja. Maar wanneer gaat het nou gebeuren!? Je kan nu weer naar buiten?” Donderdagochtend keken mijn vriendin en ik naar de website van de dierenbescherming. We zijn klaar voor het adopteren van een kat. We vinden allebei katten leuk, en helpen graag een kat die in een asiel zit.

We stuurden twee e-mails naar gegadigden en verwachten er vervolgens weinig van. Ondertussen bedacht ik dat die spullen naar de kringloop moesten, op die plek zou dan bijvoorbeeld een kattenbak kunnen staan. Ik vroeg mijn lieve ouders of de auto beschikbaar was en sprong gelijk op de fiets. Regelen die shit!

Toen ik de auto bij mij voor de deur parkeerde werd ik gebeld.
“Ja, goedemiddag u spreekt met …. van Dierenasiel …. u had interesse getoond in …. wanneer kunt u een afspraak maken?”
Dus hebben we morgen een afspraak om wellicht een nieuwe bewoonster te verwelkomen in ons huis! Hoe kan het leven lopen.

Om af te sluiten viel me iets op tijdens de rit van mijn ouders naar mijn huis. Ik kom samen aanrijden met een busje bij een stoplicht. Het stoplicht is voor de mensen die naar rechts gaan. We staan achter elkaar. Prima. We hebben allebei richting aangegeven dat we naar rechts gaan. Uitstekend! Opeens gaat het busje achteruit, waar ik absoluut niet op berekend ben. Ik toeter, maar het busje zet door.

Dus ik word verplicht ook achteruit te gaan, anders wordt het een botsing. Gelukkig zijn de auto’s achter mij nog ver weg, maar ik word verplicht naar achteren te blijven rijden. De verbazing stijgt bij mij! Het busje blijkt achteruit te willen inparkeren, en zwaait af naar een parkeerplek rechts langs de weg. Holy shit! Dat is knap! Dat je dat bedenkt terwijl er gewoon iemand achter je staat! Flink je eigen ruimte aan anderen opdringen. Maar goed, al doende leert men. En achteraf, ja dan kan ik er gelukkig gewoon over schrijven.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht