De kunst van het wachten
Mijn reis naar New York was magisch. Dat staat buiten kijf. Godverdomme prachtige stad met heerlijke zelfverzekerdheid en mijn fantastische neef. Ik kan daar dertig columns aan wijden, maar waar ik nu over wil vertellen is; ‘De kunst van het wachten’.
De terugvlucht van New York naar Amsterdam had een stop in Toronto, Canada. De reis duurde in totaal dertig uur, waar ik van die 30 uur er 21 zou doorbrengen in Toronto. Mijn idee was om in Toronto te overnachten en daarna nog wat rond te lopen door deze stad. Maar wat bleek, mijn geld was op! Eigenlijk kon dat niet, maar omdat de paashaas zijn eieren ook aan bankiers uitdeelde was het toch zo!
Toen ik vertrok in New York had ik besloten om op het vliegveld van Toronto te blijven. Prima. Ik vermaak me toch wel. Op het vliegveld van New Jersey-Newark, zie ik een totaal gebruinde vrouw van in de vijftig die in een bloemetjes jurk haar vrolijkheid aan iedereen wil tonen. Eenmaal in het vliegtuig zit ik natuurlijk naast deze vrouw.
“W’re you from”
“Amsterdam!”
“Ah! Do you smoke?”
“Sometimes a sigaret.”
Zij in haar bloemetjesjurk, met vijf graden celsius, en ik met mijn capuchon over mijn hoofd getrokken. Ze weigerde mijn jas aan te nemen. Ze wilde de kou waarschijnlijk voelen. Soms is dat ook thuiskomen. Ze belde haar zoon. Die vond het idee van zijn moeder niet zo geweldig. Waarop Linda tegen mij zei: “He is acting really weird. I’m so sorry Carl. I don’t like this.”
Ik vertelde haar dat het allemaal goed was. We gaven elkaar een flinke hug en gingen ieder zijns weegs. Ik heb volop genoten van het vliegveld van Toronto. Ik denk dat ik in deze een-en-twintig uur mij nul momenten verveeld heb. Want er komt altijd wel iets voorbij.
Als ik mensen zie die ongeduldig zijn op iets of iemand, dan vraag ik me af of die innerlijke rust beleven. Ongeduldigheid gaat je niet helpen om je zelf rustig te maken. Geduld, dat gaat je helpen je doelen te bereiken. Dat is de kunst van het wachten.
Tot volgende week,
K.
