Doe eens iets nuttigs
Dat vertelde mijn vader me altijd, als ik weer achter de computer zat; “Doe eens iets nuttigs! Lees een boek!”
Gisteren was ik lui. Echt heel lui. Ik heb naar tennis gekeken en verder op de bank gelegen. Ik heb een quiz in elkaar gezet in de ochtend, dat is het enige. Verder heb ik op de bank gelegen, frisje, wijntje, chipje. En tennis kijken. Maar de wedstrijden waren niet spetterend. Er zat geen echte vibe in.
Had ik dan toch moeten invallen bij mijn oude werk? Maar ik wilde juist super lui zijn vandaag toch?
Had ik dan toch moeten schrijven voor iets wat in de toekomst hopelijk iets wordt? Maar ik wilde vandaag super lui zijn toch?
Had ik dan toch, had ik dan toch, had ik dan toch.
Eigenlijk zit ik gewetenloos op de bank, te kijken naar tennis. De sport die ontzettend leuk is, maar waar ik de verkeerde wedstrijden voorgeschoteld krijg. Of ligt het aan mezelf? Het is wat het is. Pas aan het einde van de middag komt er een vibe. Halep – Linette. Het is bij tennis altijd heerlijk om voor de underdog te zijn. Meestal redt die het net niet, maar toch geef ik mezelf er helemaal aan over en geloof ik in die stunt. Ik zit dan echt helemaal in de wedstrijd, en juich hardop mee.
Ik geloof namelijk altijd in die stunt. Ik geloof altijd in het onverwachte. Ik geloof altijd dat je een keuze hebt om iets te bereiken wat misschien ver weg kan liggen. Het bereiken is leuk, maar dat gevecht ernaartoe. Dat is al zo lekker.
Linette verliest. Mijn underdog delft toch het onderspit. Weer denk ik aan die dingen die ik eigenlijk had kunnen doen. Ik verlies ook van mezelf? Mijn vriendin komt naast me zitten op de bank. Ze veegt verf van haar vingers af. Vijf meter verder zie ik 3 grote canvassen staan, waar 2 al flink onder haar handen zijn genomen. Ze maakt prachtige kunst.
“Ze zijn heel mooi”, zeg ik. Terwijl ik me heel klein voel worden. Ik zie hoe goed mijn vriendin bezig is met haar passie en hoe ik bezig ben met mijn ‘had ik dan maar’ gevoel. We kijken nog een serie en gaan dan slapen.
Vanochtend word ik wakker. Ik ben blij. Ik mag weer iets doen waar ik mezelf een dikke vijf jaar geleden een heel groot plezier mee heb gedaan. Ik heb mezelf een structuur aangemeten waardoor er dingen gebeuren, leven en komen. Mijn Karelscolumn. Elke vrijdag, voor drie uur ’s middags een column. Pats.
Opeens ben ik minder kwaad op mezelf. Het gaat gewoon om mindset. Ik wilde gisteren niks. Dan doe ik ook niks. Ik heb geen structuur voor mezelf gemaakt, klaar. Wanneer ik mezelf met een ander ga vergelijken dan is dat ook volkomen zinloos. Iedereen werkt anders.
Dat mijn vriendin heel veel indruk op mij maakt op heel veel manieren, dat is alleen maar mooi. Het geeft me weer de les dat iedereen zich op een andere manier uit. En dat passies mooi zijn.
“Doe eens iets nuttigs”, zei mijn vader.
“Nou pap, volgens mij heb ik gisteren echt iets nuttigs gedaan. Ook al lijkt het nergens op. ”
Tot volgende week,
K.
