Goede tijden, Slechte tijden
Dat was me toch een prachttijd; als barman figureren in Goede Tijden, Slechte Tijden.
Ik mocht bijna elke week, soms zelfs meerdere keren per week, aantreden in een prachtig pak!
Ooit zei een vriendin van mij tegen me: “Karel, wij moeten ons inschrijven bij een castingbureau!”. Ik vond het prima. Let’s go.
Foto’s maken en inschrijven maar.
Niet lang daarna werd ik gebeld door een vreemd nummer.
“Met Karel Sanders.”
Een hele zoete stem aan de andere kant: “Goedemiddag Karel, je spreekt met Rachelle van … Wij hebben gezien dat jij je hebt ingeschreven bij ons en we hebben gelijk een voorstel. Wil jij vaste barman worden in een nieuwe discotheek van Goede Tijden Slechte Tijden? Het programma waar miljoenen mensen naar kijken en jij als barman absoluut goed in beeld komt! Wat vind je daarvan?”
“JA! Dit vind ik leuk!”
Mijn hart ging als een gek tekeer. Ik had die inschrijving pas kortgeleden gedaan en ik werd nu al gebeld! En ik heet KAREL SANDERS en er zit een familie Sanders in die soap! Dit is zo bedoeld! Mijn carrière is gecreëerd! Ik ga bonden met Ludo, hang met de crew, ik word een filmster!
De eerste keer was het voor iedereen ontzettend spannend. Iedereen zat te wachten op een grote rode bank voordat we door de grote deur naar binnen mochten. De mooie collega-barmeisjes waren heel erg bezig met hun make-up en hoe hun kleren eruitzagen. Iedereen moest twee setjes mee en dat werkte voornamelijk bij de dames heel erg op de zenuwen.
“Dit past toch niet bij dit? Jezus! Had ik dat andere shirtje nou maar meegenomen! Hee, hoor ik daar Jack? Ja ik hoor JACK! WAAAAHHHH. Ik vind hem zooooo knap! In de serie is ie soms echt een sukkel, maar hij is wel echt zoooo knap!”
Na lang wachten en nog een aantal keer hysterisch vrouwengeschreeuw om Jan Kooijman en Ferry Somogyi, mochten we eindelijk naar de Goede Tijden, Slechte Tijden set om onze kunsten te vertonen. Magisch gevoel, want voor iedereen was het nieuw. De set werd voor het eerst in gebruik genomen met figuranten. Heel tof.
Ik ging met een licht zweefgevoel naar huis. En al snel kreeg ik weer een belletje, en weer, en weer. Het werd een wekelijks item binnen mijn agenda. En wat ook tof was, ik had natuurlijk niet alleen mijn bar-collega’s die op de set stonden. Maar ook de echte acteurs! Daar maakte ik een kort babbeltje mee en omdat ik wekelijks terugkwam was er naarmate van tijd herkenning. Handje, grapje, oftewel collegialiteit. Gewoon leuk.
Na een tijdje ging ik ook gewoon in mijn joggingbroek. Mijn kleren hingen daar toch al. Wat tot verbazing leidde bij de andere figuranten die allemaal netjes twee setjes kleren bij zich hadden om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Dit zorgde voor een afstand op de rode bank. Ik voelde de gedachten van hen: “Wat is dit voor gast? Met z’n joggingbroek en Abercrombie trui. Hij klopt niet helemaal. Doet hij echt mee?”.
Vanbinnen genoot ik. Want dan ging de grote deur richting de set open. De figurantenleidster keek richting de rode bank en riep met een brede glimlach: “Karel, kom je?”. Ik stond met een glimlach op, voelde de totale verbazing van de anderen in mijn rug, en joggingbroekte vol trots richting de deur.
Mijn eigen walk of fame.
Tot volgende week,
K.
