Primaire reactie
Kan ik dit wel zeggen, mag ik dit wel doen? Het zijn de eerste primaire reacties die het leven vaak leuk maken. Maar omdat ergens een stemmetje in je hoofd zegt: “Nou ik zou daar eventjes mee wachten.” is het moment weg. Dat is dat welbekende ongemakkelijke moment wanneer je een stom grapje maakt tegen iemand. Maar diegene verstaat het niet en je moet nog een keer je kutgrap gaan vertellen.
Dat stemmetje laat al de kracht van je primaire reactie verdwijnen. Natuurlijk is dat stemmetje noodzakelijk. Anders zou er een boel narigheid gebeuren, maar als je soms naar de positieve gedachtes kijkt die verloren gaan, dan kan ik er toch teleurgesteld om zijn. Blijkbaar is het zo dat de eerste reactie echt bij jou hoort. De tweede reactie is wanneer je kort gerelativeerd hebt en afgewogen hebt of jouw gedachte wel kan of niet.
Mijn primaire reactie laat zich echt zien op het podium. Dan sta ik daar en heb ik allerlei dingen bedacht om te gaan vertellen en sta ik echt aan. Alles wat er in de zaal gebeurt, ben ik mij bewust van. Ik hoor alles. Ik stond in een line-up show en was na de pauze aan de beurt. Ik vertelde een verhaal over dat ik mijn scriptie aan het tikken was en de termen die in zo’n studie naar voren komen. LSD is bijvoorbeeld zo’n term. Ik vertel daar twintig seconden over en ik zie, maar voornamelijk hoor, op de eerste rij twee meisjes gelijk met elkaar, fluisterend in overleg gaan. Deze meisjes waren de hele avond al van de praatjes en ik vond dat ik er iets mee moest. Dus ik spreek de meisjes aan:
“Oh je gaat het alvast even uitleggen!? (Ik imiteer nu de fluisterende meisjes op de eerste rij): “Ja want ik heb ook op de HvA gezeten, daar moesten we dat altijd doen! En nu gaat hij er iets over vertellen dat is vet leuk!”
Ik kreeg een lachende reactie terug van de meisjes wat voor mij betekende, dat wat ik net improviseerde heel dicht bij de waarheid lag.
“Studeren jullie ook CMV?”, vraag ik ze.
“Ik niet, maar zij wel.”
Waarop mijn primaire reactie direct aan het werk gaat en zonder dat ik er ook maar erg in heb zeg ik: “Ooh! Daarvan herken ik je, niet!”
Ik hou van de primaire reactie, als je maar voelt dat er liefde en aandacht in zit.
Tot volgende week,
K.
