Super bang voor de afwijzing
Super bang voor de afwijzing.
Dat is één van de inzichten die ik heb gekregen tijdens mijn reflectie-tijd. Super bang? Super Fucking bang. Dat is wat het is. Daarnaast heb ik gemerkt dat ik zelf mensen afwijzen ook verschrikkelijk vindt.
Als ik ergens een directe of indirecte nee voor krijg, zonder dat ik er een goede en begrijpelijke reden voor kan aanwijzen, is mijn zelfvertrouwen de grond ingestampt. “Zie je? Je kan niks Karel. De mensen zien het niet in jou. Je weet niks en je kan ook niks.”
Mijn onvoorstelbaar knappe en slimme vriendin liet mij dat inzien. Ze vertelde mij haarfijn hoe gevoelig ik reageerde, op de reactie van twee comedyclubs. Ik had een aanvraag ingestuurd om mee te doen aan een open podium. De reactie was dat ik over een half jaar weer een e-mail mocht sturen, met de toevoeging dat er dan nog steeds geen zekerheid zou zijn over een deelname aan het open podium.
Mijn ego was gekrenkt. Ik dacht: “Ik doe dit verdomme nu al acht jaar en ik word zomaar afgewezen met ‘dat ik over een half jaar weer iets mag sturen.’ Zonder enkele zekerheid. Ik moet er maar gewoon mee stoppen. Blijkbaar kan ik het niet. Het verhaal van die ‘mislukte artiest’ is blijkbaar ook mijn waarheid geworden.”
Maar zij liet mij inzien dat dat helemaal niet het geval hoeft te zijn. Niemand bereikt zomaar iets. Niemand heeft het geluk zomaar aan zijn reet hangen. Je zal er voor moeten werken, en dan kijken wat ervan terecht komt. Ook zonder een verwachting. Gewoon doen wat je leuk vindt en daar steeds beter in worden. Dan zie je vanzelf wel waar je terechtkomt.
Ik houd zo ongelofelijk veel van mijn vriendin. Het is fantastisch hoe zij feilloos en met ontzettend veel respect en liefde mij toesprak. Direct de vinger op de zere plek, en absoluut constructief met een open blik. Verfrissend, confronterend, maar voornamelijk heel erg lief.
Ze liet mij zien dat ik een houding aanneem waardoor ik blokkeer. Als mensen mijn ideeën afwijzen denk ik gelijk dat het niks waard is en tief ik het weg. Zonder de energie erin te stoppen om te kijken waar het misschien wel mogelijk zou kunnen zijn.
Ligt het aan mij? Of aan de mensen? Dat is een goede vraag. In de volgende scène ligt het volledig aan mij:
De avond ervoor tijdens een pubquiz-avond:
“Lijkt me leuk om morgen mee te gaan naar de pubquiz lieverd!”
De ochtend erna:
”Weet je nog steeds zeker dat je mee wilt? Ik snap dat je moe bent na gisteren.”
”Absoluut. Ik heb er zin in! Lijkt me leuk!”
”Oké gezellig. Ik kijk ernaar uit.”
Een paar uur later:
”Lieverd, ik voel me ineens wat moe worden. Ik heb toch niet echt de energie om die pubquiz te doen vanavond. Sorry”
”Dat vroeg ik toch al vanmorgen? Waarom zeg je dan nu af? Dat weet je in de ochtend toch ook al? Dan moeten we maar iemand anders zien te vinden. Ik vind dit niet zo leuk!”
Resultaat: Karel verdrietig, vriendin verdrietig.
Oftewel. Afwijzing en afgewezen worden. Ik ben er superfucking bang voor. En ik haat het om te moeten doen. Doorgaan waar ik mee bezig ben, zonder daar verwachtingen aan te hangen. Dat is de grootste les die ik van mijn vriendin geleerd heb. Èn, als je al een pubquiz-avond gehad hebt en niet geweldig geslapen hebt, beloven aan je liefde dat je de dag erna nog een pubquiz-avondje aankan.
Trouwens, iedereen had afgezegd voor de pubquiz. Heb ik het geluk dan toch aan mijn reet hangen?
Tot volgende week,
K.
