Vorige week, geen column
Vorige week schreef ik geen column. Het was te druk en het was te veel. Touren. Laat thuis. Wakker worden, weer weg. Ik had het niet goed ingeschat.
Als oplossing showde ik een foto van een tijd terug waar Soundos, Suzan en Freek en ik gezellig staan te lachen in een backstage-ruimte. Toen gebeurde er iets waardoor ik in tweestrijd kwam met mezelf. Ik kreeg opeens likes! Die krijg ik anders nooit zoveel!
Dus wanneer ik geen column schrijf en een foto plaats, blijk ik meer mensen een plezier te doen, dan wanneer ik een foto plaats + een column schrijf en mijn gevoelens met de wereld deel. Ik zat opeens in een fucking tweestrijd.
Moet ik dan maar stoppen met die columns? Gewoon maar foto’s delen die ik met bekende mensen heb gemaakt? Die scoren veel harder. Gaat het nu opeens om scoren? Ga ik me daar druk om maken? Krijgen al die sceptici van vroeger gelijk? Die mij in het begin vertelden:
“Oh ga je dat doen Karel? Nou ik wens je veel succes man. Ik denk dat je na een maand wel anders piept op die vrijdagochtend. Hee, ik spreek je later he! Doei!”
Ik werd opeens fucking onzeker. Door een stom social media dingetje. Ik ging opeens bevestiging vragen als een gek. Ik wilde leuk gevonden worden om wie ik ben. Ik wilde niet alleen leuk gevonden worden om de mensen die samen met mij op die foto stonden. Ben ik zelf dan nog wel wat waard?
Dat kwam ook door een optreden waar ik laatst mee geconfronteerd werd. Ik stond in een line-up show waar de presentator na de pauze een veel te beeldend en smerig verhaal vertelde over een ‘gepland trio’tje’.
Het publiek in de zaal was 50 plus en die zat totaal niet wachten op deze smeerlapperij. Toen de boel volkomen kapot en doodgeslagen was, en er zelfs iemand uit het publiek: “Echt waar, ga je gewoon verder?”, had geroepen. Besloot de presentator dat het nu wel tijd was om de volgende comedian op te brengen: Kareltje Sanders.
Ik had er totaal geen zin meer in. Ik mocht de 15 minuten vol smerige trio verhalen gaan opruimen. Terwijl ik gewoon verhalen wilde vertellen zonder een vertiefte sfeer. Zonder de noodzaak dat ik een avond moest gaan redden. Met alles wat ik in mij had heb ik de avond gelukkig weer om kunnen draaien. Maar als ik terugkijk en mezelf afvraag; vond ik het leuk? Absoluut niet. De avond was prachtig georganiseerd en tot in de puntjes verzorgd. Maar heb ik er echt plezier aan beleefd? Nee.
Nu zal jij misschien als kritische lezer denken: “Hee Kareltje, alles leuk en aardig. Maar jij staat maar mooi met die mensen op de foto! En jij hebt maar mooi die avond daar gered! Daar kan je toch trots en blij mee zijn? Leuk vinden we je toch wel. Dat hoef je toch niet te vragen?”
Inderdaad Kritische lezer; je hebt gelijk. Ik liet mij meeslepen door likes op social media en een opruim-optreden. Dan wordt het een ego-ding wat totaal niet bij mij past. Tijd om te floreren zonder die bullshit. Want als iets mooi is, gaat de aandacht daar vanzelf naartoe.
Tot volgende week,
K.
