Call me by your name
Een vriend van mij zei: “Jij moet de film ‘Call me by your name’ zien.”
Deze vriend is zelf film/documentairemaker en qua gevoel en humor liggen we vaak op 1 lijn, dus ik wist dat ik deze film ging kijken. Toen ik mijn vriendin vertelde dat ik deze film een keertje met haar wilde zien zei ze direct ‘ja’ en vroeg meteen welke vriend deze aanbeveling had gedaan. “Hij heeft een goede smaak! Nodig hem een keer bij ons thuis uit!”
De vriend had voornamelijk gezegd dat ik de film moest gaan kijken, omdat hij er zo ontzettend van moest huilen. Er was een moment in de film wat zo hard door zijn ziel sneed en wat zo mooi neergezet was, dat hij tranen met tuitten huilde. Mijn vriendin zei exact hetzelfde: “De hele bioscoop zat te snikken.” Ik zat er klaar voor, maar er gebeurde niks bij mij.
(Ik zal voor jullie niet verklappen welk moment het is, mocht je de film nog niet hebben gezien. En ik raad je wel aan om deze film te kijken, te zien op Netflix.)
Maar ik huilde niet. En dat was gek. Want ik kan bij de meest willekeurige dingen al een traan laten vallen. Maar bij dit unanieme, volle bioscoop traanmoment, zat ik thuis met volle aandacht maar zonder traan. De vriend zei: “Wat heb jij ook een ziel van steen!”, op een lacherige toon. Mijn vriendin begreep er, zelf snikkend, niks van. En ik zat er over na te denken waarom dit nou gebeurde. Ik kwam erop uit dat de verwachting die al bij mij geschapen was, iedereen huilt, dus dan doe jij dat ook, de drempel zou kunnen zijn.
Ook gek dat ik, door andermans huilgedrag bij films, ga nadenken hoe ik ergens op reageer. Mijn broer legde laatst nog aan zijn zoon uit dat ik altijd om de meest willekeurige dingen lach, waar anderen totaal de grap niet van zien. En dat is ook weer waar. Het heeft met heel veel factoren te maken. Hoe zit iemand in z’n vel, wat is de plaats, wat is de tijd, wie zijn erbij, etc.
Feit blijft dat sommige dingen blijkbaar gewoon niet uit te leggen vallen. Dat het is zoals het is, zonder dat daar een goede of gegronde reden voor is. Boos worden, verdrietig zijn of juist vrolijk en blij. Het is geen rekensom. Het is iets wat bij het leven hoort, en waar ieder op zijn eigen manier mee omgaat.
Call me by your name.
Tot volgende week,
K.
