Zaterdagochtend. Uur of negen. Om elf uur word ik verwacht bij mijn buurjongen, hij is twee geworden. Ik heb nog geen kado. Op de Bilderdijkstraat zit een leuke winkel voor kleine kinderen. Even naartoe fietsen. Tien minuten heen, tien minuten terug. Zou je denken.

Maar mijn fiets heeft de irritatiegrens bereikt. Soms is er een tocht niks aan de hand, maar meestal vliegt de ketting er een aantal keer af. De eerste keer dat de ketting eraf vliegt krijg ik hem vrij eenvoudig weer op de tandwieltjes. De tweede keer werd ik woest. Ik zette mijn fiets vast aan een nietje en besloot verder te lopen.

De brug bij de De Clercqstraat staat open, 15 minuten lang! Dit omdat er allerlei Duitse pensionado’s op Friese olietankers door de Amsterdamse grachten willen varen. Op zo’n boot zitten dan 8 Duitsers die naar een kwakkelende en onzekere open mic gitarist luisteren. Waarom is dit! Doe dat op de Rijn!

Nu lijkt het alsof ik de arrogante Amsterdammer ben, maar dat is niet helemaal zo. Er ontstaat ineens een verkeersinfarct op meerdere fronten in de stad. Deze boten zijn absoluut onnodig. Tankers die goederen moeten vervoeren begrijp ik, maar tankers die Duitse open mic gitaristen een kans willen geven niet.

Ik koop mijn kado bij een heel lieve verkoopster. Ze vraagt: “Is het een kadootje?” Ik zeg ja, en terwijl ze het inpakt geeft ze het aan me. “Oh! Ik had het zo aan je meegegeven!” Ja ik moet nog netjes betalen, bazel ik. Ze geeft me een knipoog en ik verlaat vrolijk de winkel.

Op de verjaardag was het een gezellige boel. En ik genoot van mijn keus voor lemon-cheese cake. Daarna ging ik wandelen. Ik liep van west naar oost. Van Bos en Lommer naar de Oosterparkbuurt. Die middag zou ik met een vriend naar de bios gaan. De nieuwe Fantastic Beasts kijken. Verhalen van J.K. Rowling die in het tijdperk voor Harry Potter liggen. Met overlappende personages.

We komen aan in de bioscoop en er zat iemand op onze plaatsen. Rij 5 stoel 9 en 10. Ik vraag haar om ergens anders te gaan zitten. Dan blijkt dat zij ook stoel 9 en 10 heeft, op rij 5. Mijn vriend zegt direct: “Where are the cameras?”. De vriend van haar blijkt ziek te zijn, dus zij schuift een plaats op, allemaal geregeld.

We klinken onze biertjes en de film begint. Tijdens de film zijn er allerlei subtiele hints naar vorige films en grapjes die je alleen begrijpt als je de voorgaande boeken of films hebt bekeken. Wij lachen, maar het meisje naast ons ook. Op precies dezelfde momenten. Ik voel dat er een klik is, en dat er na de film nog iets gezegd zal worden.

De film is afgelopen en ik verontschuldig mij nogmaals aan mijn buurvrouw, waarop zij aangeeft dat alles goed is. “Its magic right? Same chairs, same experience, same moments laughs?” “Yes it’s unbelieveable. You guys clinking, and enjoyed the movie very much. Same moments laughing. This is so nice! Where are you guys from?”

“Amsterdam” zeggen wij. Waarop ik vraag: “And where are you from?” “China” zegt ze. “So you came al the way from China to see this movie?”, grapt mijn vriend. “Yes, in my country they don’t show this movie. So i came here to see. Well it was nice to meet you guys. BYE!”

Flabbbergasted blijven we in de bioscoop zitten. Deze film en onze buurvrouw is een en al magie.

Tot de volgende keer!

K.

Deel dit bericht