Het is pauze.
De cabaretvoorstelling begint weer over een kwartier.
Ik sta buiten.
Ik kies een plaatsje waar ik een beetje rustig kan staan en overzicht heb.
Zo dachten een paar jongens uit een vier havo klas er ook over. Ze waren op een verplicht CKV-uitje.

De jongens stonden opvallend naast een brommer te ‘chillen’. Er werd heel zenuwachtig gedaan en vier jongens stonden als een soort van muur om de vijfde heen. Deze geheimzinnigheid trok steeds meer mijn aandacht en ik keek geïnteresseerd hun kant uit. De kleinste jongen keek met verborgen angst naar mij terug.

Het was alsof ik naar mezelf keek toen ik die jongen zag. Het deed me denken aan de tijd dat ik zelf op de middelbare school zat. Dat klasgenoten heel cool waren door iets te doen wat niet mocht en ik er toevallig bij stond maar er eigenlijk niks mee te maken wilde hebben. Dat er voor het schoolfeest ergens op straat werd afgesproken, er willekeurige voorbijgangers geïnteresseerd naar de groep keken en ik terugkeek met een bonzend hart en de intense hoop dat ze gewoon door zouden lopen zonder ook maar iets te doen of te zeggen. Dit verraadde natuurlijk direct dat er iets aan de hand was, maar op de een of andere manier werd er toch nooit iets gedaan. Alsof er een soort van medelijden heerste bij de voorbijganger. De gedachte: “Dat deed ik vroeger ook, altijd spannend! Ik ga het voor hun niet verpesten.”

Ik keek weer naar de kleinste jongen en hij keek snel weg. Precies zoals ik toen ook gedaan zou hebben.
De vijfde jongen deed als een zeer slechte inbreker opeens het zitvlak van de brommer open en haalde daar flesjes bier uit. Hij deelde ze uit aan de andere vier. De jongens waren in een ingehouden extase. Dit was een unicum! Hier zou nog lang over nagepraat worden op het schoolplein! Ik hoorde ze lachen. Duidelijk zenuwenlachjes. Ze probeerden intussen met man en macht de flesjes open te krijgen, want ze hadden nog maar acht minuten voordat de show weer begon.

Ik keek weer hun kant uit. Het kleinste jochie keek mij weer aan. Vol spanning had hij zijn armen naast zijn lichaam zodat ik ‘niet zou zien’ dat hij een biertje in zijn ‘onzichtbare’ hand had. Kansloos.
Maar de actie die daarop volgde spande echt de kroon. Hij draaide zijn rug naar mij toe, ik zag duidelijk een arm op en neer gaan en het doorslikken ging volgens mij niet helemaal zoals gepland. Het leek wel alsof er drie teugen op de grond lagen. Na deze drink actie draaide hij zich weer om, keek mij aan met een blik die heel erg hard aan mij vroeg:
“Alsjeblieft! Zeg niks tegen mevrouw Spaarkogel! Please PLease PLEASE!”

Deze jongen kan net zoals ik niet liegen.
Mooie eigenschap.
Maar met dit soort acties helpt dat niet.
Mevrouw Spaarkogel is niks te weten gekomen.
De kleine jongen des te meer.
Dat weet ik zeker.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht