Het was klaar. De basisschool was ten einde.
Op de laatste avond, na het opvoeren van het toneelstuk “Een Midzomernachtsdroom” van Shakespeare, kreeg groep acht een toespraak van Meester Erik Sluyter. Eerst werd de klas gecomplimenteerd over het opgevoerde stuk en daarna werd op alfabetische volgorde elk kind toegesproken voor een volle aula met ouders en belangstellenden.
Karel Sanders, galmde door de aula.
Met applaus liep ik het podium op en keek mijn meester (en voorbeeld) vol verwachting aan. Hij zei:
“Karel is een speciale jongen. Er zijn kinderen met een IQ van duizend, maar hij heeft iets anders. Karel begreep dat als het met de docent goed gaat, het met hemzelf en de klas, ook goed zal gaan. Dus zorgde hij daarvoor.”
Hij zei nog meer, maar dit is wat ik me altijd zal herinneren.
Op deze manier leef ik al mijn leven en hij zag dat al toen ik twaalf was! Nog nooit heeft iemand zo duidelijk een compliment aan mij gegeven.

Ik heb nooit zin in conflicten, ga ze uit de weg. Maar als ze er zijn dan kijk ik er huizenhoog tegenop. Ik vermijd ze het liefst, want meestal gaat het toch over niks. Ego’s die botsen, man/vrouw gelazer of dronkenpraat. Maar nadat mensen conflicten hebben gehad word ik op de een of andere manier altijd ingeschakeld als iemand van de nazorg. Daar heb ik nooit om gevraagd, maar het is gewoon zo. Het lijkt net alsof ik uitstraal dat ik de praatpaal na het auto-ongeluk ben, of de SOS-telefoon in een afgesloten tunnel en dat terwijl ik gewoon rustig in de kroeg zit. Ik luister, stel vragen en probeer zo de ander weer tot zichzelf te brengen. Zoals een SOS-telefoon hoort te zijn.

Om mij heen merk ik dat relaties op de klippen lopen, er problemen onderling zijn en dat mensen minder vrolijk worden. Dat heeft ook invloed op mijn mentale gesteldheid, dat is echt heel gek. Op de een of andere manier neem ik die emoties over. Dat het lijkt alsof mijn relatie ook is uitgegaan, terwijl ik helemaal geen relatie heb! Dat ik ook minder vrolijk word, terwijl ik juist heel vrolijk en energiek ben! Dat is lastig. Maar een mooie uitdaging!
Dus vanaf nu sta ik op, neem ik geen emoties meer over die ik niet over wil nemen en blijf ik mezelf!
Ik wil leuk geven!

Op de basisschool bij Meester Sluyter in de klas gaf ik ook leuk. Onbewust zelfs. We kregen de opdracht om allemaal onze ogen te sluiten en naar muziek te luisteren. Iedereen deed dat en we hoorden bosgeluiden met vogels en heen en weer zwiepende blaadjes. We mochten onze ogen weer open doen en Meester Sluyter vroeg: “Jongens wat voor een omgeving hebben jullie gehoord?”
En ik was het jochie dat altijd moeilijke woorden wilde gebruiken om zo ‘volwassen’ over te komen. Ik stak mijn vinger op: “Ja Karel, zeg het maar?”
En ik zei: “Een naturistische omgeving”.
De klas keek mij al knikkend en bevestigend aan.
Sluyter daarentegen barstte in lachen uit en verklaarde na zijn lachbui dat ik het over een naakte gelegenheid had. Iedereen in de klas lachte, ik ook.
Want als het met de meester en de klas goed ging, dan ging het met mij ook goed.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht