Geretoucheerd
Meneer Sanders. Uw rijbewijs verloopt op 30 maart 2019. Het wordt tijd dat u uw rijbewijs gaat verlengen.
Prima! Dacht ik. Lijkt me een goed idee. Ik ga weer eens naar het stadsloket. Tijd geleden dat ik daar ben geweest! Zou vast een column kunnen opleveren. En zie hier. Alsof ik het al van tevoren wist.
Als je je rijbewijs wilt verlengen heb je een pasfoto nodig. Dus ben ik naar een pasfoto winkel gegaan. Ik kwam aan in een Turkse aangelegenheid. Dat begreep ik want de evvet’s en tammam’s vlogen mij om de oren. Wat ‘ja’ en ‘ok’ betekent. Maar ik hoorde ook een Imam die op de radio bezig was met een gebed en dat klonk best wel melodieus!
“Ik wil graag een pasfoto laten maken.”
“Natuurlijk vriend. Even gezicht iets hoger, beetje smile. Ja toch. Is goed zo.”
Hij ging achter zijn computer zitten en ik kon zien hoe hij mijn foto bewerkte. Ik had geen idee waarom, maar het gaf mij een gevoel van trots en misplaatste ijdelheid.
“Mooie foto, zo toch?”
“Ja joh”, zei ik een beetje verbijsterd.
“Is vijftien euro, ga je lekker pinnen broer?”
“Helemaal goed.”
Vol goede moed en bewapend met mijn pasfoto ga ik richting het gemeentehuis. Ik stap het stadsloket binnen, trek een nummertje en kijk de ruimte rond. Na ruim vijftien minuten ben ik aan de beurt. Vol zelfvertrouwen stap ik op de gemeenteambtenaar toe.
“Ik wil graag mijn rijbewijs verlengen.”
“Ah! Ik zie dat u alles al heeft meegenomen. Heel goed!”
“Dankuwel mevrouw.”
“Hmm. Deze pasfoto. Ik ga even navragen hoor, momentje.”
De vrouw loopt naar een aantal collega’s en vraagt iets na. Ze komt na twee minuten terug.
“Sorry, maar helaas kunnen we deze foto niet accepteren voor uw rijbewijs.”
“Omdat?”
“Deze foto is geretoucheerd! Weet u wat dat betekent?”
“Ja, ik weet wat dat betekent.”
“Ik gok dat u bij een Turkse fotograaf bent geweest? Dat doen ze wel vaker. U bent niet de enige hoor. Ziet u wel? U gezicht is helemaal roze. Ik geef u een formulier mee, dan kunt u teruggaan naar de fotograaf om de zaken in orde te maken.”
“Helder. Want zo gaat het echt niet?”
“Uw gezicht is helemaal roze meneer.”
“Is het dan de bedoeling dat ik weer helemaal in de wachtrij ga?”
“Nee. Ik roep u direct op als u weer terug komt.”
Ik ga terug naar de Turkse fotograaf.
“Is het niet goed vriend?”
“Nee. Ik wil graag een onbewerkte foto. Deze foto is niet goedgekeurd door de gemeente.”
“Is raar man! Veel vrouwen komen hier, die kunnen wel aangepast. Maar mannen niet! Ze moeten gewoon een lijn trekken, je weet toch!”
“Is deze foto nu onbewerkt?”
“Ja.”
Ik loop terug naar het gemeentehuis.
“Ja ik zag u gelijk al binnenkomen hoor. Ik drukte gelijk op het knopje wanneer de mensen voor u klaar waren.”
“Ok. Hier heb ik het bewijs dat deze foto niet bewerkt is.”
“Ziet u, hoe roze uw hoofd hier is? Dat is bij deze dus helemaal niet zo!”
Ik merk op dat ze wel heel vaak benadrukt dat mijn hoofd roze is gemaakt.
“Hoe doen jullie dat eigenlijk bij vrouwen die heel veel make-up gebruiken? Hebben jullie daar ook een beleid op? Die zijn soms ook niet te herkennen zonder dat ze make-up dragen.”
“Ja, als ze echt een Kim Kardashian look hebben dan stuur ik ze gewoon terug hoor.”
Opeens loopt er een collega van haar langs die tegen haar zegt: “Goh, wat zie je er leuk uit Renee.” waarop zij reageert: “Oh en andere dagen zie ik er niet leuk uit?”. Renee is dus wel iemand die het probleem opzoekt. Maar dan ineens vraagt ze: “Zou ik deze foto misschien mogen houden?”
Ergens voel ik me gevleid. Houdt ze dan toch van ‘roze’ hoofden? “Ja” zeg ik toch enigszins vertwijfeld.
“Dat is mooi, want we hebben een werkgroep die de fotografen in de buurt gaat aanspreken op hun fotokunsten. Want zie je hier? Deze man heeft zijn mond namelijk open. Dat mag ook niet! Goed, bedankt voor de foto en u krijgt vanzelf bericht over uw rijbewijs. Goedemiddag!”
Een rijbewijs is natuurlijk ook roze! Misschien kwam het daardoor…
Tot volgende week,
K.
