Het oplaaddraadje
Gisteren moest ik bijkomen.
Na een paar uurtjes lunch serveren, presentator (MC) bij een comedyavond te zijn en als kers op de taart, een techno-feestje in de Paradiso. Ik was op.
Tijd om te relaxen, ik heb tenslotte vakantie.
Ik kan dat heel goed, relaxen. Ik doe dat door op mijn bed te liggen, krantje te lezen en heel veel YouTube filmpjes te bekijken. Maar toen ik tijdens het filmpjes zappen opeens was beland bij Zanger Rinus die met Romana op een scooter zat wist ik dat het tijd werd om iets anders te gaan doen. Potje gamen!
Ik naar de spelcomputer. Wil hem aanzetten maar allebei de controllers zijn qua batterij helemaal leeg. Huisgenoot, die het oplaaddraadje heeft, is een weekend weg. Oplossing: het bezoeken van een game winkel om zo’n draadje te kopen.
In de gamewinkel heerst een totale chaos. Er staat een vrouw van in de dertig op een meter afstand te schreeuwen naar de medewerker van de winkel. Alsof ze bang is dat hij haar niet hoort. Ze heeft twee kinderen die al krijsend door de winkel heen rennen en van de oefenspelcomputers gebruik maken. Zo vader zo zoon, zo moeder, zo kind.
De vrouw en de medewerker blijken elkaar te kennen want het gesprek gaat over gemeenschappelijke vrienden (of dat ook op Facebook zo is blijft een raadsel!).
Ik loop richting de balie en de vrouw stopt midden in haar zin het gesprek met de medewerker om mij de kans te geven mijn vraag die ik heb te kunnen stellen. Niet verwacht en heel aardig! Ik wil net beginnen met mijn vraag maar dan komt ze er toch doorheen. Niet tegen de medewerker, maar tegen haar kinderen en met twee keer meer volume dan wat ze eerst produceerde:
“Voor de derde keer! Wat willen jullie nou eten! Ik ga verdomme niet weer aardappelen met een stukje vlees en snijbonen maken. Het wordt tijd voor een lekkere vette bek!”
De kinderen reageren niet. Ze staren gebiologeerd naar het scherm waarop mannetjes heen en weer lopen en elkaar met onnatuurlijke bewegingen te lijf gaan. De bewegingen van de mannetjes stroken tegen de natuurwetten van het menselijk lichaam in. Apart.
Mijn vraag heb ik inmiddels kunnen stellen en de man loopt richting een vitrinekast waar allerlei game dingen in liggen. Ik loop achter hem aan. Terwijl ik achter hem aanloop gaat de telefoon van de vrouw af. Dit is voor haar een vrijbrief om weer lekker uit de grond van haar hart te blèren:
“Shit, word ik ook nog gebeld! Jezus man, ik word helemaal schizo! Wel een leuk muziekje!”.
Ze zingt het hele muziekje mee terwijl ze haastig op zoek is naar haar telefoon. Ze kan hem niet vinden.
“Klote zooi! Ben ik nog te laat ook! Godverdomme! Jongens nou is het mooi geweest, het is de hoogste tijd! Weg hier!” (Deze vrouw kan heel goed ingezet worden om mensen de deur te wijzen bij het sluitende café. Misschien doet ze dat ook wel, het leek zo professioneel.)
Ze vertrokken en ik kreeg in alle rust mijn oplaaddraadje. Ik kwam thuis en bedacht me waarom ik ook alweer wilde gamen. Zanger Rinus met Romana. Dat niveau kwam ik wederom tegen in de gamewinkel. Dus ik doe vol goede moed mijn oordopjes in en zet de spelcomputer aan.
De eerste stem die ik hoor:
Evert ten Napel.
Tot volgende week,
K.
