Het schudden van de kaarten
De zomervakantie is voorbij.
Iedereen aan het werk! Studeren zal je!
Participeren, burger!
Ik heb de indruk dat een boel mensen er nog niet klaar voor zijn.
Dat iedereen voelt dat er een spanning heerst, maar niet weet waar die vandaan komt.
Alsof de ‘God van het Gevoel’ de kaarten veel te lang aan het schudden is zonder ze daadwerkelijk uit te delen. Op dit soort momenten grijpen spirituele mensen hun kans om de sterren te verklaren.
Hoorde laatst zo’n horoscoop type tegen een jasmijnthee drinkende hippie zeggen:
“Ja dat heb je heel vaak na de zomer zo in september. De maand van de maagd hè.
Dat is een super zenuwachtige tijd. Alsof iedereen tegen elkaar aan frunnikt en de ontmaagding elk moment plaats kan vinden. Als die ontmaagding geweest is wordt het weer saai en neemt weegschaal het over. Dan komen we weer in balans met onszelf. Zo gaat het altijd.”
Ik merk dat mensen dat gevoel hebben. Die zenuwen.
Zegt een gozer tegen een andere gozer:
“Wij zouden uitgaan gisteren he!?”
“Ja, maar jij kwam niet dus ging het niet door.”
“Ahja..”
Het gaat nergens heen! Zenuwachtig!
Een kerel die veel te zenuwachtig een leuk gesprek met een meisje wil starten:
“Jij bent op vakantie geweest toch? Waar ben je geweest?”
“Portugal”
“Oh! Portugal! Dat hoor je niet vaak!”
“Jawel hoor, Portugal is een erg populair vakantieland.”
“Ahja..”
Allemaal zenuwen gesprekjes. Alsof je jezelf opnieuw moet uitvinden.
Maar ook zenuwachtige handelingen.
Op de begane grond wacht er een groep mensen op de lift.
Iedereen weet dat als je op de begane grond staat en goed ter been bent, dat je dan niet op het knopje ‘1’ gaat drukken. Maar omdat het nu september is, maand van de maagd, gaan mensen dat wel doen! Zenuwachtig als ze zijn, drukken ze toch! Ook vet zenuwachtig uitstappen. En de mensen die nog in de lift staan die dan heel zenuwachtig tegen elkaar zeggen: “Jeetje dat kan je toch wel lopen? Ja ze stonden vet lang op de lift te wachten. Ik weet het ook niet hoor…!”
Ook automobilisten lijken zenuwachtig.
De auto en ik komen allebei tegelijk bij het zebrapad aan. Ze ziet me te laat, ze remt af. Toch weer niet. Ze rijdt twijfelend door. Terwijl ze doorrijdt laat ze, met een zeer gespannen hoofd, haar mond heel duidelijk ‘sorry’ mimen.
Zenuwachtig.
Men wil dat de kaarten gedeeld worden en er eindelijk gespeeld kan worden!
Maar welk spel?
Hartenjagen? Pesten? Klootzakken? Patience?
Ik vind het allemaal leuke spelletjes, maar wat ik het allerleukste vind:
Schudden.
Tot volgende week,
K.
