Mijn week vakantie in New York heeft mij doen inzien dat ik een echte Newyorker ben. Alles in mijn uiterlijk lijkt er om te schreeuwen dat ik er eentje ben. Klein buikje, petje, zonnebrilletje, ik speel graag met de oortjes van mijn telefoon. Zal dat het zijn? Of is het gewoon de vibe die ik uitstraal?

Op de heenreis kom ik net aan op het vliegveld en staan mijn vriendin en ik te zoeken waar we de trein naar Brooklyn kunnen vinden. Opeens word ik door een wildvreemde man aangetikt:

“Sorry Sir, do you know where gate 3 is?”
“No I’m sorry. I am just here.”

Wat!? Ik ben er echt twee minuten, en volgens deze man ben ik de persoon om te weten waar gate 3 is.
Zo is dat in New York zeker nog wel twee keer gebeurd. Maar toen ik terugkwam kreeg ik het gevoel alsof men ziet, proeft, ruikt, voelt en hoort dat ik een Newyorker ben. Op Schiphol loop ik richting de douane en ik heb niks aan te geven. Plotseling vraagt een douanebeambte aan mij:

“Sir, where are you from?”
“Ik ben net teruggevlogen vanuit Amerika.”
“Oke, prima.”

Oke. Dit is Schiphol. Dat kan nog. Daar is het normaal dat Engels de voertaal is. Maar de dag erna. Ik heb vrij genomen. Het is maandag. Het is lekker weer. Tijd voor het Vondelpark met bier. Mijn vriendin zit op het terras te wachten totdat ik terugkom met bier. Ik wacht geduldig in de rij en wordt dan opgeschrikt:

“Then will it be eight euro’s please.”
“Prima. Ik wil graag pinnen.”
“Dankuwel, en een fijne dag nog!”

Ook dan gelijk doorgaan met Nederlands. Ik zou altijd het gevoel hebben, ah kut! Ik heb dit verkeerd ingeschat. Nee hoor. Pats door.

Ik kom bij de Albert Heijn. Ik wil mijn huis weer een beetje dragelijk maken na de vakantie dus ik ga lege flessen wegbrengen. Misschien toch weer een paar losse euro’s statiegeld, altijd fijn. Alles gaat goed, maar een plastic fles appelsap wordt geweigerd. Ik loop richting de teamleider(!) van de Albert Heijn en wil vragen wat er met die fles aan de hand is maar hij zegt gelijk al:

“For this bottle, there is no refund.”
“Ik spreek gewoon Nederlands hoor.”
“Oh excuses, ik dacht dat u uit Amerika kwam. Het ging automatisch.”
“Geeft niet. Ik vind het wel een compliment.”

Ik ga langs bij een vriend. Ik ken hem al 25 jaar en hij zegt:
“Wat heb jij een lekkere vibe om je heen hangen zeg! Petje, lekker buikie. Prima!”

Ik doe het allemaal niet bewust. Maar blijkbaar doet die stad iets met mij. Ik neem een vibe mee waar ik zelf erg tevreden over ben. Blijkbaar straal ik New York uit. Heel goed, want ik wil er wel wonen! Mooi dat ik daar nu al geïntegreerd ben. Met mijn vriendin, die de foto heeft genomen, spreek ik Engels. Dat houdt de vibe in stand. Ik hou van haar en van New York.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht