Een goede vriend van mij is iemand die geen vlieg kwaad doet. Hij houdt van grapjes en zoekt in zijn grapjes wel eens de grens van het toelaatbare op, maar dat doet hij wel op een leuke wijze. Zijn persoonlijkheid is te vergelijken met die van de presentatoren van het populaire televisieprogramma, Rambam.

Mijn vriend vertelde me gisteren een verhaal waar de makers van Rambam jaloers op zouden zijn. Hij had namelijk vernomen dat er binnen het NOS-gebouw een evenement zou plaatsvinden waar verschillende bedrijven te gast zouden zijn. Die zouden in debat gaan met Marcel Gelauff, de hoofdredacteur van het NOS Nieuws. Mijn vriend was voor dit evenement niet uitgenodigd, maar hij wilde testen of hij er toch bij zou kunnen zijn. Met in het achterhoofd de geschiedenis van gijzelnemer Tarik Z.

Hij had zich in een mooi pak gehesen en vol spanning meldde hij zich bij de balie van de NOS. Hij was zich meer dan bewust van de situatie die exact drie maanden geleden hier had plaatsgevonden met Tarik Z. Juist daarom ging hij het avontuur aan: “Zou hij, die situatie in het achterhoofd houdend, binnen kunnen komen?”

De baliemedewerker nam zijn aanmelding aan en plaatste hem in de hal, waar hij samen met andere bezoekers moest wachten tot ze opgehaald zouden worden door iemand van de organisatie van het evenement. Zijn naam stond niet op de lijst, zijn tas is niet gecheckt en zijn ID/paspoort is niet bekeken.

Zijn hart begon sneller te kloppen. Zou hij binnenkomen? Hij werd samen met de mensen om hem heen opgehaald en liep met de groep richting de grote deur. Deze deur gaat zonder pasje of druk op de knop vanachter de balie niet open. De machtige deur werd door de gezaghebbende baliemedewerker open gedaan. Hij kon gewoon naar binnen lopen!

Nu werd het interessant. Hij was gewoon binnengekomen zonder ook maar iets te laten zien en ging nu naar een debat luisteren waar hij eigenlijk niks mee te maken heeft. Het debat begon en Marcel Gelauff stelde zichzelf voor d.m.v. een introductie. Aan het einde van zijn introductie zei hij: “Als er na het debat nog tijd over is, wil ik wel iets over Tarik vertellen”.

Toen mijn vriend de naam ‘Tarik’ hoorde kreeg hij een steek in z’n linker zij.
Eigenlijk was hij nu ook een soort ‘Tarik’, maar dan een goede. Hij verdrukte de pijn en probeerde zijn aandacht bij de vragen van de toehoorders en de daaropvolgende antwoorden van de spreker te houden.

Het laatste kwartier van de presentatie was aangebroken. Iemand uit de zaal vroeg aan de spreker: “Wat is nu het verhaal van Tarik? Wat heb jij gedaan toen je het hoorde?”

Gelauff stak zijn persoonlijke verhaal af over de situatie Tarik Z. en voegde als laatste eraan toe dat er een onderzoek was ingesteld naar deze situatie en dat de resultaten zeer binnenkort binnen zouden zijn. “Alvorens deze uitslagen hebben wij passende maatregelen genomen”, zei Gelauff.
http://nos.nl/artikel/2033206-nos-en-npo-waren-onvoldoende-voorbereid-op-gijzeling.html

De handen van mijn vriend werden klam. Zou hij nu gewoon opstaan, vertellen wie hij was, zeggen hoe hij was binnengekomen en eraan toevoegen dat de passende maatregels totaal niet werkten? Hij besloot het niet te doen. Teveel heisa.

Mijn vriend moest ineens hard lachen. Gelauff vertelde iets wat op dat moment voor zijn neus gebeurde. Mijn vriend was eigenlijk een Tarik maar dan met goede bedoelingen. Hij ondernam deze actie exact drie maanden later!

Ik moest, toen ik dit verhaal van mijn vriend hoorde, ook heel hard lachen. Ik vond het super spannend en stiekem was ik strontjaloers dat hij dit gedurfd had. Ik had dit ook willen doen! Toen ik hem vroeg hoe hij dit verhaal kon bewijzen gaf hij mij een unieke NOS-USB-stick: “Die kregen we aan het einde van het debat”, zei hij.
Ook nog eens met een cadeau naar huis, de gluiperd.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht