Klam
Het gevoel wat iedereen heeft bij diplomeringen; klam.
Er komt een gevoel vrij wat iedereen altijd een beetje zweet geeft. Het is kut, maar toch ook weer fijn. Dat zaaltje. Die powerpoint-presentatie. Het net niet werkende geluidssysteem en de zouteloze speeches.
Families die baby’s meenemen die een sfeer compleet overnemen bij nèt die ene indringende speech. Vrienden van de geslaagde die de slappe lach krijgen, waardoor andere toeschouwers zich daar aan gaan ergeren.
Het is gewoon een klamme zooi die altijd net niet werkt. Omdat er per gediplomeerde net weer een andere vibe heerst en er eigenlijk bij weinig mensen echt een lekker verhaal naar boven komt. Paar zure situaties waar diegene zich heeft weten uit te redden, en door het doorzettingsvermogen het toch net binnen de tijd heeft gehaald.
Daar mag je dan naar luisteren. Omdat dat zo hoort. In een laf zaaltje. Waar je eigenlijk niemand ‘echt’ kent. Dat is leuk man. Daar heb je je hele studententijd voor gebikkeld. Voor dat klamme moment. Met mensen die je, buiten deze diplomering, niet meer gaat tegenkomen. Ook al lieg je iets anders tegen ze.
Het zou toch leuk zijn als er iets heel anders van wordt gemaakt? Dat elke gediplomeerde 1 verhaal mag vertellen over een gebeurtenis op school die hem of haar iets heeft gedaan wat hij/zij van zijn leven niet zal vergeten. Dat kan positief zijn. Of negatief. En iedereen krijgt zijn eigen vorm om dat te uiten.
Je hoeft geen presentatie te geven. Het kan van alles zijn. Het is jouw laatste moment als ‘student’. Dat je iets kan dat weet iedereen wel. Daarvoor ben je tenslotte afgestudeerd. Laat maar zien wat jij graag wil laten zien. Trek je bek open. Laat hem juist dicht. Maar neem het heft in handen. Laat het niet die systematische verplichte klamme kut zooi zijn, waar een docent, in godverdomme twee minuten, je een laffe speech geeft. Nee, sluit je tijd af met een knal! Laat horen dat verhaal. Pats!
Weet dat je nu een gevoel mag uiten. Dat je veilig bent. Dìt ga ik de mensen tonen op deze dag. Dìt zal iets geven waar mensen het nog over zullen hebben. Want dat is iets wat je teweeg wil brengen. Althans, dat zou ik graag willen. Iets anders dan dat klamme, natte ‘nu ben jij aan de beurt en je hebt maximaal 2 minuten’ gelul.
Want hoe lang heb ik wel niet over mijn scriptie gedaan? Wie de fuck ben jij om mij in een systeempje te rossen om dat af te doen in twee minuten? Dat is toch krankzinnig? En dan!? Daarna? Dan ga je op zoek naar werk. Dan ga je het keurslijf in. Om naar mensen te luisteren die misschien wel nog een klammere vibe om zich heen hebben dan die hele diplomering.
Dus weg bij dat klamme gekut. Gewoon lekker je moment pakken. En je diplomering bekronen met een briljante anekdote of een complete roast over de opleiding. Het zou echt verfrissend kunnen werken.
Tot volgende week,
K.
