Twee jaar terug loop ik door Tokyo. Mijn moeder moest voor haar werk daar aanwezig zijn en samen met een vriendin van mijn moeder gingen we naar Japan. Geweldig!

Wij kwamen ’s avonds aan op het vliegveld. De eerste avond dat wij gingen dineren maakten wij direct kennis met de Japanse cultuur. Het eten met stokjes! Daar hadden we helemaal geen rekening mee gehouden. Er was ook geen optie tot bestek. Wij dachten in twintig minuten de klus te kunnen klaren en nog even wat van de stad te kunnen zien, maar die zon ging niet op. Het dineren werd ruim een uur stuntelen met stokjes. Zonder verdere sightseeing.

De volgende ochtend besloot ik samen met de vriendin van mijn moeder een stadswandeling te maken. Tijdens deze wandeling zagen wij de meest bizarre dingen. Op een plein zagen wij een enorme rij met wel driehonderd mensen staan die allemaal aan het wachten waren op “iets”. Ik vroeg wat ze daar deden en het bleek dat ze in de rij stonden voor een geldloterij. Op een doordeweekse dag in Tokyo staan er driehonderd mensen te wachten op een loterij waar een of twee mensen iets zullen winnen. Daar is de crisis ook absoluut toegeslagen.

In de metro is het duidelijk dat iedereen een chronisch slaaptekort heeft. Iedereen in de metro slaapt bijna. Ik zou dat echt niet kunnen. Ik zou constant het gevoel hebben eruit te moeten en als mijn halte er is die dan net te missen. Maar het lijkt wel alsof ze hier tijdens de opvoeding al geleerd hebben hoe om te gaan met deze bezigheid.

We zijn onderweg naar de wijk waar het Sumo-worstelen ooit is begonnen. Aangekomen bij het stadion wordt ons verteld dat wij helaas niet binnen mogen kijken. Ze zijn bezig met trainen. Ja tuurlijk, trainen. Op het moment dat dat tegen ons gezegd wordt zie ik een Sumoworstelaar op de fiets met vier volle pizzadozen door de artiesteningang heen rijden. Trainen… Gewoon zo veel mogelijk vreten en af en toe een beetje tegen elkaar aan rollen. Fantastische sport.

Ik loop een platen/CD zaak in en zie daar de man van de foto. Het is mij niet duidelijk hoe deze man te plaatsen. Op het eerste gezicht dacht ik; het is een monnik. Daarna zie ik de enorme koptelefoon op zijn hoofd. Dan kijk ik naar zijn sokken in zijn slippers. Ik kom er niet uit. Ik besluit hem te dopen als: “Dj Monnik”. Hij kijkt zo verbouwereerd uit zijn ogen dat ik vermoed dat hij waarschijnlijk niet vaak in deze winkel komt. Ik denk dat hij het klooster voor een dag heeft mogen verlaten om platen in te slaan voor het jaarlijkse “Monnikenfeest” waar hij zijn kunsten mag vertonen.

Aan het einde van de week spreek ik een aantal woorden Japans en kan ik al automatisch begroeten door een buiging. De bevolking is ontzettend aardig en het lijkt wel alsof iedereen elkaars vriend is. Prima land. Arigato, Sayonara en een heel fijn

週末.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht