In een corona-ingericht kantoor zat ik in middenin een pedagogische conciërge training. Na 20 minuten werd opeens deze zin gescandeerd door een grote blonde vrouw. “Krijgen alleen de mannen de beurt?”

In deze tijd waar gelijkheid, volkomen terecht, aan de kaak wordt gesteld, is deze zin natuurlijk opvallend. Nog opvallender omdat degene die deze training gaf zelf een vrouw was. Het verwarde iedereen. Maar de vrouw in kwestie zat ermee dat haar ‘vinger’ niet gezien was.

“Ik zit de hele tijd met mijn vinger omhoog! En jij ziet mij niet. Waarom is dat? Waarom krijgt hij wel de beurt en ik niet?”

Bijkomend, deze vrouw was zelf een half uur te laat voor de cursus, en gaf aan bij binnenkomst dat ze lang van stof kon zijn. Dan ook nog op hoge poten gefrustreerd zijn dat ze haar beurt niet kreeg. Het was duidelijk; met deze vrouw was iets aan de hand.

De trainer gaf aan de mevrouw aan dit absoluut niet met opzet gedaan te hebben, en haar per ongeluk niet gezien had. Dat de grens van mevrouw al fors overschreden was, was duidelijk. De trainster stond 10-0 achter voor haar, en het zou nooit meer goedkomen.

Dan ben je dus dik in de 50. Ga je naar een pedagogische cursus, en weet je dit in het eerste uur te presteren. Te laat komen, discriminatie en 0 zelfreflectie. Dan kijken we nog niet naar de medecursisten die hier allemaal getuige van zijn, en last van hebben. Wauw. Ik snap wel waarom die pedagogische cursus moet. Maar misschien is een bezoek aan een 1 op 1 coach ook geen overbodige luxe?

Op het einde van de dag werden er meerdere rollenspellen gespeeld. Het laatste rollenspel zou de mevrouw gaan spelen. Iedereen mocht zijn eigen casus aandragen. Haar casus zou worden behandeld. Hierin waren culturele verschillen haar grootste euvel, en hoe jongens vanuit een andere cultuur op de juiste manier te benaderen.

Ze kreeg de beurt. Toen ze haar casus uitlegde en de docent vertelde dat deze casus om een groep ging, en dat dat nu erg lastig uit te voeren viel, kwam ze terug in haar ochtend vibe. “Ja precies ja. Net zoals het lastig is om mijn vinger te zien zeker! Nou we hebben nu toch geen tijd meer om de casus te doen. En ik moet echt om 4 uur weg hoor. Dus dan zal ik vast het evaluatieformulier gaan invullen!”

Na de les, toen iedereen weg was, ben ik naar de actrice en trainer toegelopen en aangegeven dat ik respect had voor hun geduld. De trainer vroeg mij: “Waarom kom je eigenlijk naar mij toegelopen hiervoor?”
“Nou, omdat ik zie en weet wat je doet en doormaakt. En als je dan van iemand te horen krijgt dat diegene dat ziet en voelt. Dan is dat vaak fijn.” De trainer knikte en bedankte mij.

Toen ik naar huis reed dacht ik; waarschijnlijk heeft die vrouw zich niet vaak gezien of gehoord gevoeld. Daardoor voelt ze zich miskend, en gooit ze een (in die situatie belachelijke) ‘achtergestelde vrouw-kaart’. “Waarom krijgen alleen de mannen de beurt?” Lieve mevrouw. Ik hoop dat echt dat het goed met u gaat, en dat sommige dingen echt leuk zijn in het leven.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht