Er zijn twee gadgets in mijn leven waar ik totaal verliefd op ben.
De een is vet stoer, ietwat asociaal en doet alsof ze vet belangrijk is. Ze ziet er zo lekker uit dat ik me haast niet kan bedwingen.
De ander smacht naar mijn lippen en geeft die meer volume dan ze ooit konden verwachten. Ze zit aan mijn lichaam vast en betast zelfs mijn achterwerk.

De eerste is “het oortje” van de portier bij een hotel, of van een productieleider bij een televisieopname. Zo’n oortje met zo’n plastic spiraaltje wat naar beneden loopt waarmee je kan communiceren met iemand anders. Dat vind ik zo vet! Dat wil ik ook! Want als je zo’n oortje in hebt verander je opeens in een autoriteit. In ieder geval, zo lijkt het. Want die mensen doen altijd heel erg belangrijk. Het mooie is dat er drie specifieke handelingen zijn die “mensen met een oortje” altijd doen als ze iets binnen krijgen, terwijl ze met iemand die voor hen staat in gesprek zijn:

1. Vinger op het oortje.
2. De vrije hand richting de persoon waarmee het gesprek gaande was. Als een soort stopteken.
3. De blik in het niets, met ogen die een beetje toegeknepen zijn.

Heerlijk! Ontzettend asociaal, maar het lijkt me heerlijk om eens te kunnen doen. Maar ik ben geen type portier en werken als productieleider bij televisieopnames is ook niet aan mij besteed. Dus blijf ik al smachtend naar deze onbereikbare liefde hunkeren. Misschien ben ik niet voor deze gadget gemaakt, maar toch zit ze stiekem in mijn verlangens.

Mijn tweede liefde op het gebied van communiceren is “de draadloze zender.” Het microfoontje wat gebruikt wordt bij cabaretvoorstellingen of presentaties. De persoon heeft een zender naast zijn wang hangen en kan door deze zender gewoon op normaal volume praten. De persoon heeft zijn handen vrij en de hele zaal kan alles prima verstaan. Geweldig!
Dit is zo’n heerlijk apparaat. Je bent overal verstaanbaar zonder dat je een microfoon vast moet houden. Wat een genot!
Het is een liefde waar ik naartoe aan het werken ben. Een liefde die tijd kost. Iets waarvan ik nu al weet dat het in de toekomst mijn vaste relatie zal worden. Omdat ik haar nodig heb en zij mij. Het is eigenlijk precies hoe het zou moeten zijn. Ze laat me smachten en werken totdat ik haar verdien. Zo werkt het.

De conclusie is dat ik verliefd ben op twee gadgets.
Met de eerste gadget zou ik wel eens willen scharrelen en met de tweede gadget krijg ik een relatie.
Wel overzichtelijk, verliefd zijn op gadgets.
Of was het een metafoor?
Lijkt me toch raar om vrouwen in “oortjes” en “draadloze zenders” te gaan indelen.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht