“Daar loop je, door een bos. In je eentje. Zonder vrienden of relaties. Gewoon zelf. En waarom? Omdat het mooi weer is. Je hebt een jack aan, maar de rits is open. Je kijkt naar de mooie bomen die hun groen weer terug gaan krijgen. Je voelt de zachte wind je gezicht strelen. Je telefoon staat op vliegtuigmodus. Je praat niet. Je kan zien dat er liefde in het bos zit. De paden worden mooi bijgehouden, en de stukken rauwe natuur worden gewaardeerd en met rust gelaten.”

Ik gok zomaar dat er al een aantal mensen langzaam maar zeker al totaal in paniek zijn geraakt na het lezen van deze eerste alinea. Die denken in zichzelf: “Huh!? Zelf naar net bos? Niet praten? Waarom is die telefoon in de vliegtuigmodus? What the fuck! Flikker op met deze kut column! Ik lees dit nu toch ook gewoon op de WiFi van ons kantoor? Wat is je probleem, Karel? Wil je dat we je niet lezen ofzo? Sukkel. Ik lees toch nog maar effe verder, misschien heeft die loser toch nog iets stoms waar ik hem de volgende keer mee kan pesten…”

“Je komt aan bij een meer. Er zwemmen eenden die al kwakend elkaar uit de tent lokken. Reigers staan langs de kant te loeren naar een visje of iets anders eetbaars, en af en toe rimpelt het water van een grote vis die een hap naar adem komt nemen. De batterij van je telefoon is inmiddels op.”

“Serieus? Gaat die fucking Karel ons nou ook nog eens de mogelijkheid ontnemen om een filmpje te maken van deze natuur? Ik wil dit toch op fokking insta zetten gast. Die reiger geeft likes als een motherfucker. Ga jij nu opeens dat belerende toontje uithalen tegenover mij? Ga jij met je vingertje wijzen dat het de bedoeling is dat ik dit in mijn eentje ga meemaken zonder dat ik iemand daarbij kan betrekken? Holy shit, klootzak. Wat ben jij triest zeg.”

“Het begint al iets donkerder te worden. Je loopt door richting een zandvlakte, en je besluit op het nog warme zand te gaan zitten. Er is niemand om je heen. Nergens hoef je ook maar aan iemand verantwoording af te leggen. Je bent samen met het zand en de vogels die om je heen vliegen, fluiten je vrolijk toe.

“Ik kan niet alleen zijn lul! Dan word ik gek! En zand? Hoezo zand? Denk effe na! Dat gaat toch overal inzitten, fucking kut. En ook allemaal krassen op mijn telefoon. Tering wat ben jij triest. Ik zit nu op een fucking zandvlakte, zonder telefoon, zonder mensen om me heen. Jezus. Tering. Wat ben jij een trieste gast zeg. Met je belerende toontje. Vuile betweter met je bek.”

“Ineens wandelt er een eekhoorn over de zandvlakte. En die komt heel dicht bij jou in de buurt. Je kijkt naar de eekhoorn en merkt dat hij eigenlijk heel druk is. En dat jij juist heel erg stil bent, en tot rust komt. Hij gaat van hort naar her, maar jij blijft gewoon rustig zitten. En je geniet van zijn constante onzekerheid. En ineens, in die totale rust, besef je dat jouw leven eigenlijk ook een constante onzekerheid is. Jij bent exact hetzelfde als die eekhoorn. Het enige levensdoel is eikels zoeken en ze opeten.”

“Jij bent een hele grote eikel Karel, en ik eet je nu op. Sukkel.”

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht