Mijn Valentijn.
Het is woensdag. Op werk help ik stagiaires met het uitleggen van mijn taken, zodat zij die kunnen doen wanneer ik er niet ben. Het gaat voorspoedig. Toch voel ik een spanning. Maar dat is niet de schuld van de stagiaires. Het is mijn gevoel voor de aankomende avond. Ajax – Real Madrid. Ik heb het er ook met een collega over. Hij is zelfs aanwezig in het stadion. Ik voel geen jaloezie, ik voel dat het goed is. Ik ga in de avond mee met een vriendin voor haar theatershow. Dan ga ik op mijn gemak in de backstage de wedstrijd kijken, en hoeft zij zich geen zorgen te maken over de terugrit.
We komen aan in het theater en in de backstage zie ik een enorme televisie, met een prachtige chesterfield bank ervoor. Ik reken mezelf al helemaal rijk. Ik zit straks op deze heerlijke bank, met die klapper van een televisie naar Ajax – Madrid te kijken, zonder dat iemand mij stoort. De technicus en ik lopen nog wat door de stad. Ik zit al met mijn gedachten bij de wedstrijd van vanavond. Ik kijk naar de lucht en zie dat die prachtig gekleurd is. Ik denk gelijk aan mijn vriendin. Ik stuur haar een foto van de lucht, en op exact hetzelfde moment stuurt zij mij een nog mooiere foto. Dit is fucking magie.
Goed teken voor vanavond! We dineren en achteraf drinken we koffie met een lekker gebakje ernaast. Wat een briljante voorbereiding. Die gasten hoeven alleen maar een fantastische wedstrijd te spelen. En je weet dat ze het kunnen halen. Dat hele jammere Madrid. Met die draak van een Ramos die achterin staat. Bah. De show van haar begint. Ik heb nog een half uur. Prima denk ik. Ik zet de tv aan. Het enige wat ik zie, is de theaterzaal. Ik druk op AV. Ik zie allerlei opties met HDM 1,2,3,4. Maar op geen enkele zijn er televisie-zenders te vinden. De medewerkster van het theater loopt langs: “Oh! Ja die doet het nog niet. Ze zijn ermee bezig. Maar dat is vanavond nog niet geregeld! Je wilt zeker Ajax kijken!?.”
Kutzooi. Wat moet ik nu!? De medewerkster ziet mijn gezicht vertrekken en heeft nog slechter nieuws: “Boven is er ook geen televisie. Ik hoop dat je iets kan verzinnen?” Ik koop twee apps voor mijn telefoon. Ik ga gratis abonnementen aan. Ik moet en zal die wedstrijd zien vanavond. De bank is verruild voor een stoel en de televisie is mijn telefoon geworden. Ik zet drukke whatsapp-conversaties op acht uur stil. De wedstrijd begint. Ajax speelt fantastisch. De tweede helft is bijna ten einde, en de vriendin zit al een tijdje op de mooie bank mij te aanschouwen hoe ik naar mijn telefoon kijk. Ik scheld. Waarop zij zegt: “Karel, deze mensen hebben miljoenen op de bank. Morgen ben jij zuur en kopen zij gewoon leuke spullen.” “We gaan het straks over spullen kopen hebben, nog even twee minuten alsjeblieft.”
Ajax verliest. Ik ben zuur. Zo onverdiend. De dag erna is het Valentijnsdag. Eerst chillen thuis, daarna naar mijn vriendinnetje. Ik kijk naar het Rotterdam Tennis Toernooi in Ahoy. De Nederlander Tallon Griekspoor speelt tegen Jo-Wilfried Tsonga. Griekspoor speelt enorm goed! Hij maakt kans! Hij verliest de eerste set in een tie-break. Ai! Maar misschien de tweede set dan? Ik zit op de fiets en luister verder. De tweede set gaat hij er kansloos af. Hij verliest de wedstrijd. Ik ben dubbel zuur. Ik bel aan bij mijn vriendin. Ik hoop maar dat mijn gemoedstoestand snel omslaat. Ze doet de deur open, ik loop naar boven. Ik zie mijn wonderschone vriendin, die mij al lief lachend prachtige foto’s laat zien. Ik ben al mijn zure gedachtes over voetbal en tennis kwijt. Ik denk alleen nog maar aan mijn prachtige vriendin. Mijn Valentijn.
Tot volgende week,
K.
