Momenten pakken
In het leven gaat het om momenten pakken, bijvoorbeeld: bowlen.
Ik merk aan mezelf dat ik het lastig vind als mensen te ‘blij’ met zichzelf zijn.
Dat je merkt dat die ‘blijheid’ het masker is voor iets wat ze moeilijk vinden om te tonen.
Als je topsporter bent en Olympisch goud haalt bij de honderd meter horden, dan ben je heel blij.
Maar als je een wedstrijd wint die nergens over gaat en daar wel Olympisch om kan juichen?
Dan zet ik daar mijn vraagtekens bij.
Een tijdje geleden speelde ik met Frank en Lesley een potje bowlen.
Was lekker.
Elkaar een lange tijd niet gezien, pilsje en lekker kegels om knallen.
Het ging mij aardig voor de wind, zoals op de foto te zien is.
Maar ik wist niet precies wat ik moest doen met die voorspoed.
Want eigenlijk baalde ik vanbinnen.
Maar dat is toch krankzinnig!
Ik ben met twee goede vrienden, we drinken een pilsje en we flikkeren kegels om.
Bij mij gaat dat toevallig beter, dus geeft mij dat een vrijbrief om te balen?!
Huh!?
Is dat dan omdat ik een pure pleaser ben en graag wil dat het met anderen goed gaat?
Of omdat ik die arrogante houding haat, die zijn rode loper nu recht voor mijn tenen heeft uitgerold?
Combinatie in optima forma.
Ik kom met twee problemen in aanraking.
Ik verstijf en weet me geen houding te geven.
Ik zeg niet veel, geef de anderen ‘tips’ en op de insinuatie: “Jij doet dit echt wel vaker”
antwoord ik recht uit het hart: “Nee.”
Het is iets wat ik moet leren.
In deze situatie had ik gewoon blij moeten zijn.
En niet Olympisch blij, maar gewoon blij.
Ik win een keertje.
Het is een soort ‘sfeercontrole’.
Zoals een vriend van mij goed kan verwoorden:
“Zo Karel, ben je weer de sociale-thermometer aan het uithangen?”
Ik vind dit soort overwinningen nooit zo interessant.
Ik vind overwinningen op mezelf leuk.
Dat ik dingen niet durf, of dat ik bang ben om iets te doen.
Dat toch moeten doen en dan achteraf bang geweest te zijn om niets.
Omdat het gewoon heel leuk was, of omdat het gewoon goed ging.
Een potje bowlen is korte termijn.
Overwinningen op mezelf zijn vaak op veel langere termijn.
Op het gebied van liefde, werk, studie, hobby’s en toekomstdromen.
Ik las laatst een quote die mij inspireerde en mij deed terugdenken aan hoe ik vroeger droomde en welke dromen daarvan zijn uitgekomen:
“Life is so subtle sometimes that you barely notice yourself walking trough the doors you once prayed would open”
Denk eens terug aan je vroegere dromen.
En welke dromen ongemerkt waarheid zijn geworden.
Omdat je er niet bij stilstaat, besef je dat niet.
Denk aan jouw persoon, maar dan tien jaar terug.
De dromen die ik toen had, de angsten.
De overwinningen op mezelf zijn legio.
Het geeft me echt een lekker gevoel.
Er zijn nog dromen zat, dus gelukkig blijf ik mezelf overwinnen.
Blijf af en toe;
Momenten pakken.
Tot volgende week,
K.
