Elk mens heeft zijn eigen gedoe over hoe het leven in elkaar zou kunnen zitten, maar niemand weet het. De een vindt het heerlijk om over zijn werk te praten, de ander vindt het heel fijn om over zichzelf te praten. Weer een ander vindt het heel fijn om over het universum te praten, of over sport, politiek et cetera. Maar het mooiste is; niemand weet het!

Als je die houding uitstraalt heb je volgens mij de kern van ons leven te pakken. Ik sprak deze week met een aantal mensen en daarin kwamen we tot de conclusie dat als je verder ‘naar boven’ gaat kijken in een werk hiërarchie dat men daar ook maar wat doet. Natuurlijk, dat weet iedereen. Maar als je de illusie van vroeger op de basis en middelbare school even meeneemt is dat verbazingwekkend. Iedereen kon iets, en jij zou daar voor gaan leren en later ook gaan doen. Prachtig gezwets.

Volgens mij heb ik daarom ook gekozen voor een creatief beroep. Om te laten zien dat niemand het weet en dat dat ons verbindt. Maar je kan er natuurlijk ook voor kiezen om heel erg stoer te gaan doen over hoeveel geld je hebt, dat je een geweldige carrière hebt en je letterlijk zegt; ‘ja eigenlijk heel gek, ik heb een baan waarin ik iets heb wat anderen mensen heel erg graag willen. Maar ik zat eigenlijk even in een belangrijk gesprek over mijn vriendin. Joeh, hoi!’.

Dan is er iets met je zelfbewustzijn aan de hand. Of dan klopt mijn theorie dat niemand het weet, niet. Het enige wat ik me bedenk is dat relativering en liefde de wereld verder zou kunnen helpen. Vertellen dat je een hele grote lul hebt en dat je die nooit of te nimmer gaat laten zien maakt je niet een hele fijne gesprekspartner. Het maakt je eerder een hele grote lul die zeer waarschijnlijk een gesprek over zijn vriendin moet voeren omdat daar problemen mee zijn, en dat die problemen zeker niet door hem opgelost gaan worden. Weet je wat? Nou!? M’n anus!

Het mooiste voorbeeld van het niet weten zijn volgens mij de cabaretiers, comedians, schrijvers, kunstenaars, oftewel de creatievelingen die een weerspiegeling geven van de maatschappij, of van gedrag. Die met de andere blik kijken. Die niet bezig zijn met bullshit verkopen. Maar mensen die je weten te raken. Mensen die je even kunnen laten stilstaan. Dat je jezelf bedenkt; wat ben ik aan het doen? Ben ik daar blij mee? Dat je even weg bent uit de waanzin die je 40 uur, of misschien wel langer, per week aan het doen bent.

Dat je even niet meer denkt aan dat excel-sheet, dat je even geen meeting hebt over hoe goed de conversie deze week wel niet was, of dat je kan vragen of er wellicht een review zou kunnen komen op jouw geschreven stukje. Nee. Niemand weet het. En als je er een beetje achter wil komen, kijk dan naar jezelf.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht