Niet willen kijken
Soms wil je niet gaan kijken.
Dan zijn de dingen te eng tijdens een film. Verdwijn je in een kussen of deken. Verberg je je achter de arm van je relatie en wacht je tot het voorbij is. Maar wanneer je iets voor geld uitvoert en je wilt niet gaan kijken, dan gaat er iets mis. Dan is er sprake van ‘waarheid in pacht hebben’.
Zo keek ik naar de voetbalwedstrijd Chelsea – Ajax. Champions League poulefase.
In de tweede helft maakt de scheidsrechter beslissingen die bepalend zijn voor, niet alleen de wedstrijd, maar voor de hele poule. Ajax staat op dat moment met 2-4 voor en krijgt twee rode kaarten en een penalty tegen.
De gebeurtenissen die daadwerkelijk plaatsvinden hoor je normaal alleen van dronken café bezoekers, die het in gedachten altijd beter weten. En ze weten ook dat ze keihard bluffen om de gemoederen in het café e wat op te laten lopen. Maar nu is het dus pure waarheid. Twee gasten rood en een penalty tegen.
Nu is de VAR, Video Assistant Referee, in het leven geroepen om te ondersteunen tijdens lastige situaties. De dienstdoende scheidsrechter heeft ook een oortje in waar hij iets van kan horen. Blijkbaar hoort hij niks. Hij gaat/wil niet kijken.
Als ik daar op het veld zou staan, zou ik dat zeker wel doen. Zelfs zonder dat oortje. Als ik zo’n beslissing maak, moet ik het zeker weten. Het is bepalend voor de poule, het is bepalend voor de wedstrijd en op die manier haal ik ook bij het publiek de meeste twijfel weg. Maar hij kijkt niet. Hij wil niet gaan kijken. “Ik heb de waarheid in pacht” gevoel.
Ik snap dat je niet over jezelf heen moet laten lopen als scheidsrechter, en dat je niet voor elk wissewasje moet gaan kijken. Maar wanneer je weet dat je bepalend gaat zijn, check de feiten en ga daarop af.
Wat betreft die laatste zin, heb ik de afgelopen weken mezelf ook flink aangepakt. Ik heb de app: ‘Storytel’ gedownload. In de categorie ‘meest beluisterde boeken’ kwam er iets naar voren waar ik mijzelf altijd verre van heb gehouden. Namelijk: Heleen van Royen – Sexdagboek.
Het mooie van de app is dat je wordt voorgelezen en ik zo het boek kon luisteren in combinatie met een stom spelletje Candy Crush. Zeven uur, vierentwintig minuten en drieëntwintig seconden heb ik naar een stemactrice geluisterd die mij alle sexbelevenissen van Heleen, en haar partner, heeft verteld. Ik had Candy Crush echt nodig.
De stem actrice was compleet emotieloos. Ik heb zo vaak aan haar gedacht. Wanneer ze weer iets vunzigs over tieten, pijpen, neuken of likken moest uitspreken. Je zit in een hokje een Sexdagboek van iemand voor te lezen, waar blijkbaar mensen op zitten te wachten. “Bart neukt me, het is zo lang geleden. Ik pak een fles wodka om het nog wat op te spicen.”
Dat is dan je werk. Dit soort verhalen voorlezen. Krankzinnig.
Maar ik deed het voornamelijk om mijn feiten te checken. En inderdaad ik ben niet gemaakt voor deze boeken. Dat het in de ‘meest geluisterde boeken’ staat vind ik wel fijn voor de stemactrice. Heeft ze niet voor niets dat hele dagboek voorgelezen.
Nu hopen dat de scheidsrechters ook ‘Storytel’ gaan downloaden. Misschien dat ze daarna wel de geest krijgen om te gaan kijken.
Tot volgende week,
K.
