Wat kan ik nou echt goed
Dat vroeg ik aan mijn vriendin vanochtend. Schat, wat kan ik nou echt goed?
Ze noemde een flink aantal zaken op die volledig met mijn eq te maken hadden. Emotionele Kwaliteit.
Dat is iets wat ik meer beheers dan de rest. Aanvoelen. Sensitief. Weten wat de ander graag zou willen. Dat soort dingen. Een kwaliteit die veel vrouwen ook bezitten. Dus vaak ben ik bezig met wat de ander fijn zou vinden, en kijk ik later wel hoe het met mezelf gaat. Zie de column die ik vier jaar geleden hierover schreef. http://karelscolumn.nl/gaat-het-met-jou-goed-dan-met-mij-ook/
Dat is lastig wanneer ik op het podium wil staan, want dan zijn er 9 van de 10 keer andere comedians of cabaretiers. Die leidden mij af. Ik moet mij zien af te sluiten wat voor wensen of verhalen zij hebben. Want ik ben goed in het luisteren naar de ander en het opmerken wat diegene echt zou willen. Dus wanneer ik optreed moet ik eigenlijk geen andere mensen om mij heen hebben. Gewoon een lege kleedkamer. Niemand die mij van de wijs kan brengen met zijn of haar gezeik. Focus.
Want ik ben daar gevoelig voor. Zeker bij een optreden. Dat ik mezelf niet meer met mezelf ga bezig houden, maar van de wijs raak door andermans getief. Het maakt me bang. Het zorgt ervoor dat ik mezelf enorm ga downplayen en ook nog eens dat ik denk dat iemand anders veel beter is dan ik. “Ja, Karel. Het vak is toch ook voor haantjes? Voor de mensen die het gevoel hebben dat er nog meer naar hun ego gekeken moet worden? Omdat dat ego in je opvoeding is achtergesteld? Jouw ego werd toch niet op de achtergrond gesteld door je ouders?”
Klopt. Mijn ouders gaven, en geven mij nog steeds, heel veel aandacht. En over dat haantjesgedrag. Ik vind dat ik niet hoef mee te doen om te laten zien hoe groot mijn lul is. Ik hoef niet mee te gaan met een apenrots. Elkaar de tent uit vechten en laten zien wie de beste is. Nee, dat ben ik gewoon niet.
Moet je dan wel comedian of cabaretier willen zijn?
Jazeker. Ik heb het gevoel dat dat competitiegevoel daar helemaal niets mee te maken heeft. Je voelt vanzelf of je geinteresseerd bent in wat iemand te vertellen heeft. Daar hoeft geen haantjes gedrag aan te pas te komen.
Ook deze column. Hoe vaak heb ik wel niet gedacht dat er iemand anders beter in zou zijn, en dat mensen soms aan mij vragen; “Waar schrijf je dan voor, Karel?”
“Ja, ik schrijf voor mezelf op mijn website en voor een gezellig radioprogramma op de regionale radio in het Gooi. Dinsdagavond word ik dan gebeld om mijn column live voor te lezen.” Dan zie ik vaak een gezicht van de ander die een totaal andere verwachting had. Eigenlijk teleurgesteld is en al snel over gaat naar een ander onderwerp.
Hij of Zij had gehoopt een landelijk radiostation te horen, of een krant/tijdschrift waar ik mijn verhalen zou vertellen. Die blik van teleurstelling geeft mij een dolksteek, zonder dat ik het gevoel heb dat dat nodig is. Snap je? Dat soort gevoelens kan ik dan ook hebben voor een optreden of voor een column. Ik probeer gewoon iets, en doe dat zo goed mogelijk. Iemand liefde geven is belangrijker dan status. Status is die apenrots. Liefde is gevoel.
Dan ga ik voor gevoel. Want dat is wat ik het beste kan.
Tot volgende week,
K.
