Op mezelf betrekken
Nieuwsgierig? Nee. Op mezelf betrekken? Ja.
Ik weet niet of ik mezelf als nieuwsgierig zou omschrijven. Onderdeel zijn van roddelgesprekken of dat soort praterij maakt mijzelf ongemakkelijk. Het interesseert me ook niet. Journalistje spelen dan? Nee, ook niet. Maar toch ben ik het soms wel, op een hele domme manier. Ik ben journalist voor mezelf, die daarmee een ander ongevraagd gaat pleasen. Om zijn eigen erkenning te fixen.
Ik ga dingen totaal onnodig op mezelf betrekken. Wauw. Wat is dat een krankzinnig iets hee. Tering. Als je jezelf gek wil maken met de grootste bullshit, dan is dingen onnodig op jezelf betrekken hèt ding!
“Waarom loopt hij zo raar langs mij? Doet zij nou het raam open omdat ik zo stink? Ze is moe, dit komt zeker door mij. Ze gaapt, zie je wel! Ik ben helemaal niet interessant.”
Dit soort voorbeelden laat zien dat ik een totaal verkeerd zelfbeeld heb over hoe belangrijk ik ben. Want dat is het hele ding natuurlijk. Dan ga ik de ander omslachtig vragen wat er aan de hand is, en dan merk ik dat het helemaal nergens over gaat, en ik compleet de plank mis sla. Super dom. Het gaat niet over mij!
Iedereen in het leven wil graag belangrijk gevonden worden. Iedereen wil ertoe doen. Iedereen wil de grootste hosanna over zich heen laten vallen, omdat het zo lekker aanvoelt. Je doet ertoe, en de ander vertelt dat. Zo ontzettend fijn. Maar waarom die onnodige drang daarnaar?
Mijn vriendin merkt dat ook af en toe aan mij. Dat ik zaken op mezelf betrek die helemaal niet aan de hand zijn. Dan kan ze dat duidelijk maken door mij flink aan de tand te voelen, met gegronde en gerichte vragen: “Hoezo moet je me ergens mee helpen? Er is helemaal niks? Waarom moet je altijd iets voor me doen?” Pijnlijk, maar ook fair.
Het is natuurlijk een schreeuw om aandacht, om daarna erkenning te krijgen waar je ontzettend blij van wordt. Het is allemaal zo kinderlijk, 1+1=2. Misschien heeft het te maken met het niet meer optreden, misschien met minder uitdagende weken. Maar dat het kinderachtig en uitermate stom is moge duidelijk zijn.
Dus! Het is tijd om mezelf te gaan pleasen. Ga ik lekker aan mezelf vragen stellen en mag ik daarna aan mezelf erkenning gaan geven. Hoeft een ander, na super droevige vragen van mij als trieste journalist, mij dat niet meer te geven.
“Zo Karel, wat vind je er zelf van?”
Tot volgende week,
K.
