Persoon
Gewoon jezelf zijn. Jezelf uitten als een persoon die er mag zijn. Jezelf opstellen naar een ander zonder dat je daarbij een bepaalde reputatie hoog moet houden. Zonder dat je jezelf weg gaat cijferen ten opzichte van iemand, of dat je jezelf juist meer op de voorgrond gaat zetten. Gewoon puur jezelf zijn. Dat is toch lekker. Gewoon weten dat dat kan.
De setting creëren waarin de status ter discussie wordt gesteld. Omdat je dan wordt aangesproken als een persoon. Je wordt gezien als een gelijke. Het mooiste voorbeeld daarvan kreeg ik van een van de beroemdste cabaretiers op dit moment; Youp van ’t Hek. Hij gaf mij aan dat status helemaal nergens over gaat. Maar dat het gaat over de persoon die je daadwerkelijk bent.
Een aantal jaar geleden durfde ik hem aan te spreken. Hij woonde op dat moment in dezelfde straat en ik smachtte natuurlijk om met hem te praten over het zijn van cabaretier en columnist. Op een brakke ochtend in januari besloot ik de stap te nemen. Hij liep de straat in en ik uit. OK! Fuck it, Karel. Go! “Goedemorgen Youp, mag ik je wat vragen?” Na een korte prettige conversatie nodigde hij mij uit om een keer met hem mee te gaan naar een voorstelling van hem. Vanbinnen ging ik kapot van vreugde.
Na een afspraak te hebben gemaakt met zijn management, zou ik een aantal maanden later met hem meegaan. Ik zou om half vijf bij hem aanbellen om daarna gezamenlijk naar Almere te rijden. Ik belde aan, hij deed de deur open en zei toen de gevleugelde woorden: “Ah! De concurrentie uit de straat”. Mijn lach ging van oor tot oor. De toon was gezet. Hij liet zien dat er tussen ons geen status zou bestaan. We zijn gelijk, en zo gaan we ook met elkaar om. Klaar.
Dit ene simpele zinnetje is zo ontzettend ontwapenend voor mij geweest en zal mij altijd bijblijven. Er zal altijd een verschil blijven bestaan tussen mensen en de een is misschien veel slimmer of succesvoller dan de ander. Maar hij liet zien, wanneer je daar een brug voor weet te bouwen, je er samen heel goed uit kan komen.
Tot volgende week,
K.
