Twee maanden
“Over exact twee maanden is er een ander in mijn leven.”
Uit welke soap komt deze slechte zin?
Welke laffe doktersroman ga ik nu lezen?
Moet ik dan toch gaan nadenken over mijn geaardheid?
Allemaal niet.
Het is de waarheid! Zoals Marco Borsato jaren geleden al zong.
Over twee maanden vertrekt mijn neef, vriend en huisgenoot naar New York.
Mijn neef kan dermate dansen, dat ze in ‘the big apple’ wel meer van hem willen zien.
Wauw.
Drie jaar geleden bezocht ik een schoolvoorstelling van hem in Carré.
Ik had nog nooit in mijn leven een dansvoorstelling bezocht, maar mijn neef deed mee, dus ik moest wel.
Toen ik richting het theater fietste was ik in mijn gedachten een beetje argwanend:
“Dan zit ik daar, en dan gaan allemaal mensen meezingen. Hm.. Is het niet te gay?”
Ik liep Carré binnen en zag hem samen met een aantal andere gasten in een soort robot outfit. Ze marcheerden in formatie door de foyer. Ik dacht dat het een soort ontvangstcomité was, dus ik tikte hem aan. Hij zag mij en toonde een kleine grimas. Deze grimas vertelde mij: “Leuk dat je er bent en mij aantikt, maar ik mag niks tegen je zeggen. Jammer dat je dat niet snapte, maar het is oké.”
De voorstelling was afgelopen en hij had me geraakt met een prachtig duet.
Hij danste met een beeldschoon meisje heel Carré naar de kloten.
En dat is mijn bloedeigen neef!
Na de voorstelling zaten we in een café na te praten. We hadden een urenlang gesprek over belangrijke zaken in het leven en wat onze dromen waren. Ik merkte dat we naast familie ook hele goede vrienden zouden gaan worden. Hij wilde graag naar Amsterdam verhuizen. De afstand tussen school en thuis kostte hem heel veel energie en dat brak hem op. “Dan kom je toch bij mij wonen?”, zei ik uit een impuls.
Gedurfd! Ik woonde in een huis voor een startend stel. Dat houdt in; één woonkamer en één slaapkamer.
Maar het boeide ons allebei niet. We deelden de woonkamer en ik hield mijn slaapkamer. Klaar.
Een half jaar later kwam er een optie tot een groter huis, met twéé slaapkamers. Dus wij verhuisden.
Een maand na de verhuizing was zijn eindvoorstelling van school. Ik had hem in de tijd ervoor bijna niet gezien en als ik hem zag was hij totaal kapot en haast onaanspreekbaar. De voorstelling was deze keer in het RAI theater. Tijdens de drie uur durende voorstelling was hij in bijna elk stuk te vinden. Hij liet de tranen van trots over mijn wangen rossen toen hij tijdens ‘het mannenstuk’, als opperbaas van twintig oerwoud mannen, het RAI theater op zijn grondvesten deed schudden. Iedereen in de zaal was onder de indruk van zijn adembenemende danskunsten.
Godverdomme, wat was dat goed.
Terug naar het gesprek van drie jaar geleden.
Je had heel veel dromen, maar twee heb ik er goed onthouden:
1. In Amsterdam wonen
2. In New York dansen.
Ik voel mij vereerd dat ik met je eerste droom mee mocht doen.
New York is over twee maanden werkelijkheid.
You are living the fucking dream!
Held.
Tot volgende week,
K.
