Twee vragen
Bij eerste ontmoetingen heb ik voor mezelf een tic ontwikkeld; twee vragen stellen.
Heel vaak hebben mensen onzekerheden over zichzelf die ze niet graag uitten. Maar het gekke is dat ze die onzekerheden wel verpakt benoemen in het eerste verhaal wat ze na de begroeting beginnen.
Op dat moment gaat er in mijn hoofd iets aan; ‘Wordt het toneelstuk goed gespeeld? Of moeten de twee vragen gesteld worden?’
Als het toneelstukje, om de onzekerheid te verbloemen, goed en met passie gespeeld word ga ik volledig mee. Als het teveel schreeuwt om meelij en aandacht en het ook nog eens onoprecht oogt dan schakelt mijn hoofd de ‘twee vragen’ in.
Nu klinkt het hard, maar ik weet precies waar ik het over heb. Ik heb heel lang met een slecht toneelstuk rondgelopen en mezelf voorgedaan als iemand die ik totaal niet was. Mezelf groot gehouden terwijl ik eigenlijk de taak niet kon volbrengen. Stages gelopen waar begeleiders gelijk hadden, waar ik mezelf een houding bleef aanmeten die bij mij zou horen, maar ergens diep vanbinnen wist ik dat ze gelijk hadden.
Kunnen toegeven en mijn eigen onzekerheden toelaten is een leerproces. Daar moest ik doorheen, telkens weer. Mijn grootste stap in toegeven en onzekerheden toelaten was het afscheid nemen van mijn hockeycarrière. Ik was toen tweeëntwintig. Zestien jaar was ik actief als hockey-speler, hockey-trainer, hockey-coach en begeleider van verschillende hockey-kampen. Het was altijd een warm bad waar ik kon terugvallen op anderen. Maar was ik altijd mezelf? Of speelde ik een karikatuur wat mij staande hield?
Toen kwam de keuze om cabaretier te worden en alles wat met hockey te maken had los te laten. Het moment dat ik mezelf echt leerde kennen. Keihard in de face.
Kapot gaan op het podium. Mensen uitnodigen om te komen kijken. Die vertelden dan dat ze het moedig vonden dat ik dit durfde. Ik voelde hun plaatsvervangende schaamte, en wist dat wat ik deed nog niet goed was.
Maar dit proces moest! Vanaf toen wist ik iets. Ook al nam ik het niet aan. Ik hield mijn masker op en gaf niet toe aan de onzekerheid. Maar toen ik na verloop van tijd mijn masker liet zakken, werd het echt leuk. Ik maakte stappen en besefte steeds beter waar ik mee bezig was. Het besef wat voor mij echt belangrijk was en nog steeds is.
Zonder mijn ouders, broer en de rest van mijn familie ben ik nergens. Zonder mijn vrienden en vriendinnen met wie ik mijn lief en leed deel zou ik veel minder vrolijk zijn. Dat is de pure waarheid. Fucking oprechtheid!
Dus als je voor het eerst met iemand kennismaakt, kom dan niet met een toneelstuk waarvan je weet dat het slap gelul is om de stilte mee te vullen.
Nee.
Vind je passies.
Vertel daar oprecht over.
Deel je onzekerheden met de mensen die je vertrouwt.
Geef toe dat je niet perfect bent.
Lach en denk ‘nou en’.
Leef je leven.
Wees oprecht.
Droom van de mooiste dingen.
Laat die uitkomen.
Tot volgende week,
K.
