Ik sta in mijn nieuwe huis en fluit steeds hetzelfde riedeltje. Omdat het zo lekker galmt.

Kijk van 3 hoog naar buiten en zie mensen in de straat staan. Ze staan stil en het lijkt alsof ze met elkaar zijn.

Ben in gedachten verzonken. Ik ga verhuizen. Van mijn paleis in Amsterdam Oud-West naar een paleis in Bos en Lommer. Een heel dubbel gevoel. Van het oude vertrouwde naar iets totaal nieuws, spannend.
Kijk weer naar de mensen buiten. Ik zie dat het om een man, vrouw en twee kinderen gaat. Ik sta op 3 hoog, heb de ramen dicht, maar ik voel heel duidelijk dat er iets staat te gebeuren met deze mensen. Er is een rare afstand tussen de man en de vrouw. Een van de kinderen zit in een wagentje. De andere zit in een kinderzitje achterop de fiets van de vrouw. Dan onderneemt de man actie. Hij loopt naar de kinderwagen en probeert, heel onhandig, zijn kind eruit te krijgen. Hierop barst de moeder in een heel hard huilen uit. De man staakt zijn poging. Ziet de vrouw heel emotioneel worden en voelt aan dat hij eerst nog iets moet zeggen. Hij zegt iets, maar door die tekst gaat de vrouw nog harder huilen. Hij loopt naar haar toe, spreidt zijn armen en voelt dat de vrouw eigenlijk heel graag getroost wil worden, maar absoluut niet door hem. Het is over, waar hij van baalt, maar waar zij zeker van is. Hij vindt het verschrikkelijk en had het graag anders gezien. Maar zij gaat niet van haar gevoel afwijken. Dat is duidelijk te merken uit haar non-verbale gedrag. De kinderen voelen aan dat het mis is tussen hun ouders. Die beginnen allebei een dramatische huilscene. De man wil hier een einde aan maken door met de kinderen te vertrekken. Hij probeert weer het kind uit de wagen te halen. Dit gaat nog onhandiger dan de 1^e keer, moeder komt al snikkend te hulp en met een simpele handeling is het kind zo de wagen uit. Ze geeft nog een paar schoenen aan de vader en het andere kind klimt met behulp van moeder uit het kinderzitje. Vader en kinderen nemen op gepaste wijze afscheid van moeder. Moeder pept zichzelf weer op en het lijkt alsof ze in haar gezicht van nacht naar dag is gegaan. Ze heeft haar emotie kwijt gekund. Ze heeft even geventileerd.

Wat een heftige scene. En wat moeilijk! Mijn afspraak om de gas-, water- en elektriciteitstanden door te nemen met mijn huisbaas komt me erg goed uit. We maken een rondje door het paleis. Op het dakterras blijf ik wat langer staan. Ik kijk uit over de daken, en denk na over de situatie die ik net heb gezien. Ik neem me voor om die avond te gaan stappen en met mijn beste vriendin heel veel lol te maken. Zo gezegd, zo gedaan.

De bananendozen in mijn oude huis staan klaar om gevuld te worden. Ga ik alles wel meenemen? Ik weet het nog niet. Wat ik wel weet is dat ik vol verwachting ben en gezonde spanning bezit. Ik heb er zin in!

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht