Daar stond hij dan te wachten voor de theatergarderobe.
Het was een jongen van een jaar of tien, netjes opgevoed en zag er beleefd uit.
Gewapend met twee jassen en een twee euro muntstuk stond hij klaar om de twee jassen in te leveren bij de garderobe-man, die hij daarna ook het twee euro muntstuk zou geven.
Precies zoals van tevoren was afgesproken met zijn moeder.

Hij is aan de beurt. Hij geeft de twee jassen aan de man, die er gelijk mee wegloopt. Dit had hij niet voorzien. Hij had het twee euro muntstuk namelijk gelijk al op de toonbank neergelegd. Geeft niet, hij pakte het snel weer terug. Daarna kwam de man terug en de jongen sprak de woorden van zijn moeder, die nog nagalmden in zijn hoofd, vol zelfverzekerdheid uit: “Hoeveel kost het meneer?”
“Het is een vrijwillige bijdrage jongen” antwoordde de garderobe-man.

Dit had hij niet voorbereid. Dit was niet afgesproken in het script! Zijn moeder had namelijk tegen hem gezegd: “Ik gok dat het een euro per jas kost. Dus twee euro moet genoeg zijn. Als het niks kost heb jij geluk!” 
Daar was het gestopt! Dus ‘het is een vrijwillige bijdrage jongen’ gaf een kink in de kabel! Dit moest eerst overlegd worden! Hij snelde naar zijn moeder en vertelde het ‘probleem’.
Moeders ruilde het twee euro muntstuk om voor een euro en zei tegen de jongen dat hij die euro op het schoteltje neer moest leggen en dat het dan goed was.

Dus de jongen snel terug naar de garderobe-man. Die al klaar stond om hem het nummertje te geven waar de jassen aan gekoppeld waren. De jongen had totaal geen oog voor het nummertje en legde alleen de euro op het schoteltje neer en snelde alweer weg. “Ho stop, zei de garderobe-man, Je nummertje”.
De jongen pakte het nummertje aan en ging snel terug naar de veilige haven, z’n moeder.

Daar aangekomen gaf hij het nummertje aan z’n moeder. Hij baalde dat het niet goed was gegaan, maar hij baalde nog meer dat hij die twee euro had misgelopen! Dus hij zeuren tegen z’n moeder dat hij eigenlijk die twee euro gewoon had kunnen houden als hij niets had gezegd!
“Ja dat is nou het leerproces Mark! Maar als beloning krijg je wat te drinken, haal voor mij maar een cappuccino en dan mag je van mij vanavond een cola! Daar is de bar, probeer het maar nog een keer.”

Mark had zijn hand al opgehouden om het geld van zijn moeder te ontvangen. Hij kreeg een tientje en ging met hernieuwde moed richting de bar. Hij was gelijk aan de beurt en het mooie meisje achter de bar vroeg heel lief aan hem: “Wat wil je bestellen?”
Hij werd verlegen van het mooie meisje wat aan hem vroeg wat hij wilde bestellen: “Eh eh, wat was het nou ook alweer?”. Hij wilde niet weer terug! Gelukkig kwam het snel weer boven: “Ja! Een cola en een cappuccino alstublieft.”

Hij liep met vijf euro in z’n achterzak, de cola en de cappuccino terug naar z’n moeder. Hij gaf de cappuccino aan z’n moeder en hield zelf de cola. Zijn moeder vroeg: “Hoeveel kostte het?”
“Vijf euro, zei Mark”.
“Heel goed. Het wisselgeld is voor jou.”

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht