Vanochtend zit ik op de fiets en ben onderweg naar mijn college. Ik ben in gedachten verzonken op de Stadhouderskade en bedenk me wat ik deze week heb meegemaakt.
Ik ben eruit: ‘Whatsappgroepen’!
Dat zijn van die groepen waarin er ontzettend veel berichten worden gestuurd, ik een half uur niet gekeken heb en ik meer dan tachtig berichten terug moet lezen om daarna te weten dat iemand een festival beleeft heeft waar ik bij had moeten zijn om het te begrijpen.
Ook worden er foto’s en video’s in gedeeld die iedereen in de groepsapp grappig vindt, maar ik niet. Het kost me ook nog eens mijn geheugen in m’n telefoon…

Uit woede trap ik nog iets harder. Terwijl ik harder fiets pak ik mijn telefoon om mijn gedachte over whatsappgroepen te noteren. Dan gebeurt er iets wat ik nog nooit in m’n leven heb meegemaakt. Tijdens het pakken van mijn telefoon rent er opeens een klein wit hondje het fietspad op. Omdat ik zo hard ga kan ik niet meer uitwijken, en rij ik vol op het hondje in.

Ik schrik. Ik heb nog nooit een hond aangereden. Ik ben er altijd al bang voor geweest.
Ik fietste vaak door het Vondelpark en daar lopen honden gewoon los rond. Vaak leverde dit penibele situaties op, maar ging het wonderwel altijd goed.
Maar nu fiets ik langs een van de drukste verkeersaders van Amsterdam, rent er een hondje aangelijnd en wel(!) opeens voor mijn fiets en kan ik niet meer uitwijken.

Het voelde alsof ik een hele dikke tak met mijn voorwiel had overreden. Het enige verschil was dat een tak niet kan reageren hoe dit hondje deed. Maar voornamelijk het baasje van het hondje schreeuwde. Zij was met totaal andere dingen bezig waardoor ze niet op haar hondje lette en die zo de straat op kon rennen. Ik stapte af, liep met de fiets aan mijn hand terug en vroeg:
“Is everything oke?”, op de een of andere manier wist ik dat ik Engels moest praten.
“I don’t know”, schreeuwde de vrouw die in totale paniek verkeerde.
“I’m sorry”, zei ik.
“It’s my fault”, stamelde ze.
“Yes, I know…”

Wow!
Dat zei ik gewoon op dat moment!
Ik heb net iemands hondje aangereden, zij is in alle staten, zegt dat het haar schuld is (wat het ook is) en ik zeg bikkelhard: “Ja ik weet dat het jouw schuld is”.
Dat had ik niet van mezelf verwacht!

Maar aan de andere kant, ik schrik! Ik vind het ook vet zielig voor de hond en voor de mevrouw, maar er gebeurde iets wat voorkomen had kunnen worden. Ik heb geen controle over de hond.
Ik loop niet langs een van de drukste verkeersaders van Amsterdam om daar met andere dingen bezig te zijn dan het in de gaten houden van mijn hond.

Ze ging in een portiek zitten en ik probeerde haar tot rust te brengen.
“Please stay easy, maybe you should visit a…”
“Please go where you have to go!”

Ik fietste versuft weg.
Wat een idee voor het schrijven van een column over “Whatsappgroepen” wel niet kan veroorzaken.
Mevrouw, ik hoop dat u snel tot rust bent gekomen en dat er niet veel aan de hand is met uw hondje.
Sorry hondje! Ik kon er echt niks aan doen.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht