Zelfbewustzijn
Laatst sprak ik met iemand en ik zei: “Laten we het vooral allemaal niet te serieus nemen.”
Waarop de ander zei: “Ja, maar jezelf wel toch?”
“Nee.”
“Oh? Waarom niet dan?”
Het heeft te maken met zelfbewustzijn en relativeren.
Mijn leven gaat door diepe dalen en hoge pieken.
Beide zijn heel interessant om mee te maken. Dat ik in een diep dal het echt even niet meer lijk te weten, terwijl mijn zelfbewustzijn de zaken allang heeft opgelost. De antwoorden heb ik allang aangereikt gekregen, alleen zit ik in mijn hoofd nog te piekeren. Ik doe niets, puur omdat mijn onzekerheid de kans krijgt zich te ontwikkelen. Fucking leuk en spannend. Echter denk ik dat dan niet.
Ik voel me kut, denk dat ik niks waard ben en wil de handdoek in de ring gooien.
Dat ik gedachtes krijg: “Nou, hoe zouden mensen het vinden als ik zou overlijden? Zal het druk zijn op de crematie? Zullen mensen iets zeggen? Ik mag hopen dat het grappig wordt. Kut zooi.”
Als dit soort gedachtes gaan spoken, kom ik tot de conclusie dat ik mezelf niet meer serieus kan nemen. Dan relativeer ik de situatie. Helikopterview, spiegeltje in m’n bek en heel hard lachen. Waar gaat het over? Wie denk ik wel dat ik ben! ‘Hopen dat het druk wordt op mijn crematie’. Flikker op man. Op mijn crematie ben ik er niet meer. Dan heb ik er niks meer aan. Zorg er maar voor dat het nu druk is!
Dan verdwijnt de onzekerheid en krijgt mijn zelfbewustzijn weer grip op de situatie. De oplossingen die allang binnen handbereik lagen neem ik van harte aan en het diepe dal ligt weer achter mij.
Met diepe dalen omgaan is een constant leerproces, maar ik merk dat ik daarin competenter wordt.
Hoge pieken is ook interessant. Want dan heb ik het gevoel dat de wereld van mij is. Dat ik alles aankan en dat alles wat ik zeg en denk klopt. Een heel lekker gevoel. Ik zit in een flow. Een golf die mijn surfplank tot grote snelheden brengt. Ik heb leuke afspraken, ik bedenk in mijn hoofd briljante grapjes, ik geef mensen advies waarvan ik merk dat ze het aannemen. Ik maak mensen blij met de flow waar ik in zit.
Totdat ik mijn hand overspeel. Ik ga te ver. Ik word overmoedig.
Mijn zelfbewustzijn had het al aangegeven, maar mijn geest wil de grens forceren.
Er komt een einde aan de golf en ik word van mijn plank gelazerd.
Dat was leuk! Totdat ik ging forceren.
Zelfbewustzijn liegt niet.
En dan lach ik weer:
“Karel, ontzettende anus. Je wist het allang. Als je forceert het mannetje te zijn, word je fucking klein.”
Het leven is echt heel leuk.
Tot volgende week,
K.
