Zijspiegel
Dit heb ik toch niet echt gezien?
Ik zit in de woonkamer op de bank naar buiten te kijken.
Vol goede moed bereid ik mij voor op m’n column.
Zoals elke vrijdag geef ik de magie van het schrijven de tijd en wacht geduldig tot ze mij vastgrijpt.
Maar deze ochtend lijkt het alsof iemand iets met mijn moraal wil doen.
Ik zie een stelletje met baby net de auto uitstappen.
Ze hebben de auto geparkeerd in een daarvoor bestemd parkeervak.
Het ziet er naar uit dat ze bij iemand op bezoek gaan.
Vader heeft de baby in zijn armen en moeder heeft een klein ingepakt cadeautje in haar hand.
Tot zover niks opvallends.
Dan rijdt er een fietser langs.
De fietser ziet het gezin en slaat, niet ver na hun auto, rechtsaf.
Hij rijdt de drempel op en komt op een stukje stoep wat leidt naar een poortje.
Door dit poortje rijden wel vaker fietsers, om hun fiets daar te stallen.
Nu wil het geval dat er op het stukje stoep een auto geparkeerd staat.
Deze auto blokkeert geenszins de weg naar het poortje maar toch weet de fietser het te presteren om de linker-zijspiegel er met een knal vanaf te beuken.
De knal doet het gezinnetje schrikken en ik kijk met nog meer concentratie naar de fietser.
Hij stopt niet. Hij rijdt gewoon door!
Hij rijdt door het poortje en is uit mijn zicht verdwenen.
Mijn hersens krijgen een klap: “Wat gebeurt er hier!?”
De vader loopt met de baby in zijn armen richting de drempel om te kijken wat er nou precies gebeurd is. Hij kijkt naar de zijspiegel die op de grond ligt en dan in de richting van het poortje. Met een verbaasde blik loopt hij samen met de baby weer terug naar zijn vrouw en gaan richting het huis wat ze willen bezoeken.
Ik blijf vanaf mijn bank, wachten wat er komen gaat.
De fietser, die nu een voetganger geworden is, komt weer tevoorschijn uit het poortje.
Hij ziet de zijspiegel duidelijk op de grond liggen en schopt die in een snelle trapbeweging zo onder de auto. Daarna kijkt hij met een strenge blik naar lege parkeerplekken, alsof hij daarmee voor zichzelf zijn “zijspiegel-eraf-beuken-daad” goed wil praten. Ik zag hem in zichzelf denken: “Als je hem in die parkeervakken had neergezet dan had ik nooit je spiegel eraf gereden, lul! Tsja, nu maak ik een foutje maar dat is niet echt mijn schuld, vind ik.”
Hij verdwijnt uit mijn zichtveld.
Ik blijf totaal verward naar de mishandelde auto kijken en ga te rade bij mezelf.
Wat heb ik nou gezien!?
Ik ben het totaal niet met de daden van de man eens.
Maar ik doe er ook niks aan, ik blijf gewoon boven op mijn bank zitten.
Wat had ik dan ook kunnen doen?
Wat mij verbaast is dat de man met zijn daden kan leven.
Ten eerste dat hij de spiegel eraf beukt en ten tweede dat hij de spiegel gewoon onder de auto trapt!
Zonder dat hij ook maar iets onderneemt om het goed te maken met de eigenaar van de auto.
Ik zou er slecht van slapen.
Tot volgende week,
K.
