Zitzak-conversatie
Op het grote en beroemde festival neem ik een moment van rust op een zitzak.
Terwijl ik van mijn rust geniet en zie hoe mensen het fysiek veel slechter trekken dan ik, word ik opeens aangetikt door een meisje:
> “Goedemiddag, mag ik er misschien bij komen zitten?”
< “Ja hoor natuurlijk, kom erbij!”
> “Oké gezellig, ik hoor eigenlijk bij die jongens en dat meisje met die krullen daar, maar zij durven nooit iets te vragen…”
< “Dan vraag je nu toch of ze erbij komen zitten? Nu is het niet meer eng. Waarom durven zij nooit iets te vragen dan?”
> “Ze komen uit een dorp he. Net zoals ik overigens hoor, maar ik heb er schijt aan.”
< “Oké. Dat snap ik niet zo goed; omdat je uit een dorp komt durf je niets te vragen?”
> “Ze durven niet verder te kijken dan hun eigen dorp. Dat ze hier op dit festival zijn is al een hele stap. Waar kom jij vandaan dan?”
< “Ik kom uit Amsterdam en hoe heet jouw dorp?”
> “Ah vet! Amsterdam. Dus jij staat voor heel veel dingen open! Mijn dorp heet ‘Rekken’, ligt vlakbij de Duitse grens”
< “Ok, cool.”
> “Vriendin van mij heeft de stap durven wagen en is in Amsterdam gaan studeren. Ik zou dat ook heel erg graag willen. Want de rest van de mensen in Rekken heeft totaal geen spanning in het leven. Iedereen weet alles van elkaar. Mijn vrienden zuipen zich elke vrijdag helemaal lam en zaterdag gaan ze allemaal uitbrakken met het ontbijt van de slager. Zo werkt het daar al jaren en bijna niemand wil het dorp echt uit. Maar ik wel! Dus als ze dan zien dat ik zo met jou aan het spreken ben dan is het voor hun net alsof ik vloek in de kerk en een ketter ben.”
< “Oke, das best heftig. Hoe los je dat op dan?”
>“Niet. Ik hoop dat ik loskom en dat ik volgend jaar hier gewoon kan gaan studeren en wonen. Oh wacht, ik krijg nu iets te veel boze blikken naar me toegeworpen, volgens mij is het het handigst als ik nu naar de anderen toega. Ik vond het echt leuk om met je te spreken! Fijne dag nog!”
< “Ja vond ik ook, sterkte!”
Het meisje loopt terug. Een jongen met stekeltjes haar en tattoos op zijn onderarmen wacht haar op. De jongen zegt iets waardoor het meisje verongelijkt reageert. Daarna zegt de jongen iets waardoor het meisje boos wegloopt en in tranen uitbarst.
Ik voel me gek, maar toch ook goed. Ik denk dat de tranen van het meisje kloppen. Ze bevestigen haar verhaal. Rekken zal voor haar geen eindstation zijn. Ze zal verder kijken en ontdekken dat haar keus om haar gevoel te volgen een hele goede is.
Lief meisje uit Rekken, ik wens je het beste.
Kus,
Karel
