Zoekgedrag
Mijn motto voor 2019 is: ‘De rust behouden’. Mezelf niet door andermans onrust laten afleiden. Geen onnodig gezoek naar sensatie. Geen conflicten forceren. Niet steeds in kleine berichtjes aan mensen laten weten dat ze een fout hebben gemaakt en dat ze kut zijn. Nee. Ik ga de rust te behouden. Gewoon doorgaan op het pad wat ik nu bewandel. En laten zien dat die rust ontzettend fijn is en dat mensen daar hun voordeel mee kunnen doen. De spiegel naar mezelf is altijd zichtbaar en ik zal de reflectie op mijn gedrag constant blijven toepassen.
Ik sloop eerst mezelf voordat ik de vraag bij de ander ga stellen. Ik ga eerst bij mezelf te rade voordat ik een ander lastig val. Misschien ben ik wel de oorzaak van het probleem. Mocht dat niet zo zijn, ga ik op een goede toon met iemand het gesprek aan. Ik laat ook blijken dat ik mezelf heb onderzocht, maar in dat onderzoek het antwoord helaas niet ben tegengekomen. Vandaar dat ik bij de ander ga vragen of die het antwoord weet.
Volgens mij is de vorige alinea een voorbeeld van de rust behouden. Want meestal ben ik na de eerste drie zinnen al bij mijn antwoord. En die eerste drie zinnen zijn niet makkelijk. Ik zet namelijk mijn eigen ego opzij. Ik ga voor de spiegel staan en reflecteer me kapot. Al het lelijke komt boven, of zie ik terugkomen in mijn eigen uiterlijk. Dan kijk ik of de situatie het waard is om er heel veel energie in te steken. En dan kom ik tot de conclusie dat dat meestal niet zo is.
Ik weiger de klacht die ik kan uiten. Want men schiet er niks mee op. Verzin je eigen oplossingen, wees creatief. Soms heeft de ander dat juist nodig, zodat er een beweging kan komen. Klagen is makkelijk, pessimisme is makkelijk. Zeuren is makkelijk. Negatief is makkelijk. Voornamelijk omdat je daarin jezelf als superieur neerzet. Jij vindt dat die oplossing er moet komen, maar zelf ga je het de ander niet makkelijk maken om die oplossing te vinden. De communicatie is van boven naar beneden.
“Nee, natuurlijk brand ik mijn handen daar niet aan! Ik hou mezelf volkomen buiten schot en ik zeik maar raak. Ah dat vind ik toch zo lekker he, Karel! Klagen!” Ik weet waarom! Omdat je niet genoeg van jezelf houdt om naar de toffe zaken in het leven te kijken. Om niet te zien hoe mooi en leuk de wereld is. Je weigert je eigen ego opzij te zetten om te zien hoe je het voor de ander makkelijker kan maken. Je wilt niet inbinden. Want dat gebeurde ook nooit bij jou. Dus ga je zoeken hoe je het zo kut mogelijk kan maken, zodat je daar lekker over kan zeiken.
Oftewel lieve mensen, ik ga de rust behouden in 2019. Ik kijk naar de leuke dingen. Ik onderzoek mezelf elke dag. Ik probeer de mensen aan lachen te maken. Ik probeer de oplossingen te vinden. Ik geef waar ik geven kan. Ik luister waar ik luisteren kan. En ik probeer elke situatie zo lief en mooi mogelijk te laten zijn.
Tot volgend jaar,
K.
