Angst klopt
Wanneer je zaken doet die niet direct binnen het algemene plaatje van werken of studeren vallen heb je angst. Die angst die klopt.
Ik heb angst over wat ik aan het doen ben, of dat wel het goede is. Ik heb angst of ik het mentaal en fysiek wel allemaal aankan. Ik heb angst of ik het financieel wel aankan. Ik hoop maar dat ik het goede doe voor iedereen. Als ik die zaken kan laten rusten en gewoon doorga met wat mijn droom mij vertelt ben ik een blij mens. Want dat ben ik over het algemeen. Een zeer blij, positief en soms grappig persoon.
Toch kan ik gestoord worden. Gestoord in mijn plannen. Na een avond optreden wordt er iets tegen me gezegd, waardoor ik ga twijfelen. Er wordt iets tegen me gezegd, zonder dat ik daar echt om heb gevraagd en ineens ben ik ontwricht. Ik voel me moedeloos. Ik zie de leuke dingen even niet. Ik hoop maar dat ik de avond op een leuke en rustige manier kan eindigen. Moet ik wel doorgaan met wat ik eigenlijk wil? Heb ik hier nog zin in?
De dag erna ben ik al meer tot rust, maar toch twijfel ik zwaar. Ik zit al na te denken over de foto die ik op internet zou gaan plaatsen om te vertellen dat ik ermee stop. Dat het geen zin meer heeft. Dat ik mijn droom niet meer voor me zie. Dat ik niet meer weet of dit mij nou blij gaat maken. Ik spreek met een vriendin die zelf vrij ervaren is met dit soort zaken. Zij vertelt mij het te laten rusten en mijn droom, niet zomaar op een kutgesprekje, in duigen moet laten vallen.
Mijn buik heeft alweer iets meer rust. Ik ben overtuigd altijd het goede en het beste in mezelf naar boven te halen. Dat kan ik bij mezelf, maar dat kan ik ook bij anderen. Het leuke is wanneer je jezelf met mensen omringt die iets aan je kunnen zeggen waar je iets van leert, maar die je daarin nog steeds respecteren.
Dan maak ik een beslissing die een negatieve invloed heeft op meer dan vijftig mensen. Ik zit weer aan de grond. Ik voel weer de angst, de onzekerheid kruipt naar m’n oksels en m’n voeten en eigenlijk zou ik willen janken. Maar de tranen komen simpelweg niet. Waarom komen ze niet? Omdat ik iets probeerde om het beter te maken. Ik had goede intenties. Maar lukte het? Nee.
Door die angst leer ik steeds maar weer verder. Door die angst aan te gaan kom ik stapjes verder. Als ik maar stilzit en mij veilig hou, dan ontwikkel ik niet omdat ik steeds hetzelfde plaatje afdraai. Nee. Door die angst laat ik zien dat ik open sta om verder te groeien. En als sommigen tegen me zeggen: “Goh Karel, wat doe jij raar!?”
Dan zie ik dat alleen maar als compliment. Daarmee laten ze zien, dat ze eigenlijk een beetje onzeker over zichzelf zijn en de angst zelf niet aan durven gaan. Dan maar afgeven. Want ze hebben intense angst. Angst voor mij, en die klopt.
Tot volgende week,
K.
