Oké, ik ben vorige week tot de conclusie gekomen dat ik een protestmaagd ben en zal blijven, maar waarom is dat? Komt dat echt door die praktische bezwaren en dat ik mijn ouders niet teleur wil stellen met nog meer studievertraging? Of is er iets anders aan de hand?

Mijn generatie, Y, is een generatie die veel te veel moet en veel te veel keus heeft.
Wij moeten van alles:

• We moeten er goed uitzien
• We moeten leuke dingen op social media plaatsen
• We moeten een relatie
• We moeten sociaal sterk zijn
• We moeten op onszelf wonen
• We moeten sporten
• We moeten studeren
• We moeten hobby’s hebben
• We moeten werken
• We moeten een carrièreplan hebben

En dan heb ik het nog niet eens over wat vrouwen allemaal moeten. Het is veel te veel!
Waarom moet dit!? Ze noemen ons niet voor niets generatie Y. (WHY!)
We kunnen ook uit alles kiezen. Niks is te gek, alles kan.

• Uiterlijk: We kunnen uit ontzettend veel kleding, make-up, etc. kiezen hoe we eruit zien. Ik quote: “Maar weet je wat het erge is, ze heeft haar haar geblondeerd maar ze draagt nog steeds make-up van een brunette” (over Kim Kardashian).
• Social Media: We kunnen alles veel leuker maken dan het in werkelijkheid is. Bijvoorbeeld op Facebook, Twitter en Instagram. (Fotofilters, Retweeten/Liken)
• Relatie: We kunnen via Datingssites, Tinder en het dagelijkse leven zelf, onze partner uitzoeken. Keuze zat. En wie dan gelijk de juiste heeft is spekkoper, of juist niet. Het is maar hoe je het bekijkt.
• Sociaal: We willen al onze sociale contacten/vrienden/kennissen/familie evenveel aandacht geven en we proberen zo vaak mogelijk af te spreken om mensen niet teleur te stellen en het netwerk warm te houden).
• Wonen: We willen allemaal in Amsterdam wonen en het liefst in het centrum. Financieel en logistiek gezien is dat onmogelijk. Vinden wij het dan fijn dat onze keuze beperkt wordt en we genoegen moeten nemen met wat mogelijk is? Nee, het moet altijd het beste van het beste en als dat niet lukt dan ga je argumenten verzinnen waarom het meevalt.
• Sport: We moeten er goed uitzien, dus sporten zal je! Elke sport is mogelijk, maar om het zo breed mogelijk te houden en alles zo goed mogelijk te trainen gaan we met z’n allen en masse naar de sportschool. Lekker serieus naar je onderarmen kijken in de spiegel.
• Studie: We moeten ons papiertje hebben! Anders krijgen we geen baan. (Ook met papiertje haast onmogelijk nu, maar goed) Dus studeren we maar raak, hebben we geen idee wat we aan het doen zijn en schieten we na twee jaar studie volkomen in de stress want “Is dit nou echt wel wat ik wil? Ik weet echt niet of ik dit na mijn studie ga doen hoor!”
• Hobby: Je kan elke hobby kiezen die je wil. Vul “hobby” maar in op google en je hebt er een. Googelen zelf is natuurlijk ook een hobby, alleen wist je dat nog niet. Nu wel!
• Werk: Banen liggen tegenwoordig niet voor het oprapen. Je mag blij zijn als je er eentje hebt, want dan kan je je studieschuld nog een beetje reguleren.

Conclusie.
We moeten zo fucking veel ballen in de lucht zien te houden, dat we ons niet meer kunnen focussen op wat we nou eigenlijk echt belangrijk vinden in het leven. We worden een “Generalist”, die van alles iets weet. Leuk, maar dat wil ik niet! Ik wil me kunnen focussen! Dan wordt het pas echt leuk! Want ik vind het laatste onderwerp het belangrijkst! En die krijgt, op dit moment, niet de meeste aandacht:

Carrièreplan: Dat heb ik! En daar is menig “generatie y-genoot” vreselijk jaloers op.
Als ik vertel dat mijn droom cabaretier worden is, zegt men: “Wat fijn Karel! Jij weet tenminste wat je wil, ik heb nog geen idee, echt vreselijk!”.
Inderdaad leuk en fijn dat ik dat weet, maar gaat mijn carrièreplan via een opleiding? Nee. Ik ben drie keer afgewezen voor de kleinkunstacademie dus zit ik feitelijk in hetzelfde schuitje. Ik hoop dat ik er kom, alleen doe ik er geen opleiding voor. Ja een opleiding die ik zelf creëer.

Wat krijg je dan? Dan zoek je je eigen weg, maar weet dat je eerst een “papiertje” moet hebben voordat je eindelijk de volledige vrijheid hebt om je eigen opleiding te gaan creëren.
Ideaal? Nee. Frustrerend? Ja. Onzeker? Ja. Spannend? Ja.
Dus eigenlijk de meest fantastische weg naar het worden van een succesvol cabaretier.

De Wikiliekse Wiki!
Met deze week: “Rombout Hogerbeets”

Rombout Hogerbeets leefde van 1561 t/m 1625 en was een Nederlands politicus.
Rombout was in zijn loopbaan actief als pensionaris, ook wel advocaat genoemd, in Leiden. Hij werd na een ‘politiek verkeerde keuze’ veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf in Slot Loevestein. Hij werd in 1625 vrijgelaten en overleed daarna vrij snel.

Rombout Hogerbeets! Wat een heerlijke naam zeg! Stel je voor dat Rombout Hogerbeets heet, dat voelt toch lekker? Dan krijg je toch direct een Amsterdam Oud-Zuid gevoel over je heen? Terwijl je daar niet eens woont! Want je komt uit Leiden!
Mooie oude namen, ik hou ervan. Net zoals “Wart Beverhoning”.
Die bestaat helemaal niet, maar het klinkt wel heel lekker.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht