Een maand geen column schrijven hield eigenlijk in, even de zaken verwerken die mijn leven een heel andere kant op gingen sturen, om er na een tijdje over te kunnen schrijven. Als je in het moment schrijft zit je vaak met emotionele verhalen die de kern net niet raken. Vaak is de werkwijze; even laten rusten en nadat de emotie verdwenen is het stuk brengen, beter. Het werkt volgens mij hetzelfde als met stand-up comedy: pijn+tijd=comedy.

Ja, eerst deed het pijn. Geen contractverlenging, bam in the face. Maar iedereen bij mij op kantoor wist dat deze baan niet bij mij paste. Het werkte perfect naast mijn creatieve avonturen die ik met Soundos beleefde, maar alleen de kantoorbaan zou mij niet genoeg voldoening geven. Dus, tijd voor iets anders. Flink in de rats, maar zoals jullie weten, ik heb wat gevonden! Het onderwijs ondersteunen. Mooi, blij en meer dan ooit gemotiveerd.

Naast mijn werkzaamheden heb ik natuurlijk ook nog een huis, een vriendin, familie en vrienden die onderdeel zijn geweest van een maandje niks.

Want ons huishouden is uitgebreid! Mijn vriendin en ik zijn zeer verheugd om jullie te vertellen dat we ….. een kat hebben. Of nou een kat, eigenlijk een poes. Maar toen we naar de dierenarts gingen zeiden ze: “Zo! Dat is me een kat zeg! Wat is ze groot!”. Een zin die een man maar al te graag hoort. Ook al gaat het om een net geadopteerde poes uit het asiel.

Freya, de Noorse godin van de liefde, maakt de dienst uit in ons appartement. Deuren en ramen moeten opeens met heel veel aandacht gesloten blijven, en alleen wanneer een andere deur dicht is kan er wellicht eventjes een raam open. Een nieuwe leefwijze. Maar gelukkig past zij zich ook aan. Zonder ook maar iets van uitleg worden de behoeftes gedaan waar dat moet, en wordt het eten gewoon opgegeten. Niks vliegtuigjes die ergens naar een mond moeten vliegen, of luiers die verschoond moeten worden. Heerlijk.

Nu ik tussen mijn banen 3 weekjes vrij ben, werkt mijn vriendin thuis keihard door. Dat is ook gek. Ik heb ‘vakantie’ thuis, en zij werkt vanuit huis. Intens contrast. Ik heb enorm het gevoel van de studentenwerkgroep waar jij alles doet, en je mede-student er met de pet naar gooit maar hetzelfde cijfer haalt. Maar het is wat het is.

Mijn familie maakt ook ontwikkelingen door. Mijn ouders zijn in ‘de maand niks’ gepensioneerd. Ook vreemd dat die totaal geen feest hebben kunnen vieren. Maar ze hebben nu lekker de tijd voor dingen die ze graag willen doen. Verdienen ze ook. De helden. Mijn vader luistert lekker naar platen, en m’n moeder geniet van Facetime gesprekken met mij, waarin ze vol frustratie Wordfeud op een i-pad probeert te installeren, en dat absoluut niet lukt. Ik moet haar dan op afstand helpen, terwijl mijn oma ondertussen vraagt welk wachtwoord ze moet opschrijven. Puur genot voor degene die een onmetelijk geduld heeft.

Zo nu en dan speel ik spelletjes met vrienden online op de playstation, of ik kijk ik via videobel-apps synchroon naar comedy programma’s. Lach je toch nog met z’n tweeën. En het fijne is, we lachen dan ook op dezelfde momenten.

‘Goed Karel, ik heb je column nu gelezen en ik vind het eigenlijk niet meer dan een blog. Waarom is dit een column? Je bent een maand weggeweest en het enige wat je vertelt is wat er is gebeurd in die maand. Verder heb je geen zinnig woord gezegd. Zeg iets over BLM! Geef kritiek op de samenleving, geef ons iets waar we over na moeten denken! Geef verdomme eens een mening! Wat ben jij voor middel of the road, makkelijke gozer, aan mijn lijf geen gezeik houding?’

Ok. Ik geef jullie 1 ding. Gisteren ging ik zwemmen op een secret spot, waar verder niemand was, samen met mijn vriendin. Voor dit specifieke moment is het handig om te weten dat mijn vriendin Canadese is. Op onze secret spot bleek een ander tortelkoppel ook zijn heil te zoeken, wat ons al minder speciaal deed voelen. Maar toch, ik zat niet op een strand met duizenden mensen. Ik voelde me fijner op een plek waar bijna niemand was.

Terwijl we daar liggen luisterde ik een beetje naar de gesprekken die dit tortelkoppel voerde en hoorde die gozer opeens het woord ‘afgecanceld’ gebruiken. Zelfs mijn vriendin vroeg mij toen: “What did he say? Afgecanceld?”. Inderdaad schat, hij zei afgecanceld. Terwijl ik daar om lach bedenk ik: ‘Volgens mij moeten we het woord ‘afgecanceld’ maar even cancellen.’ Daarna ben ik direct bang dat ik met dit simpele statement iemand kan beledigen in Nederland. Als directe feedback duikt er een teek op mijn bovenbeen en neemt er een flinke hap uit.

Toen besloot ik dat dit een prachtige eerste scene van de film ‘Afgecanceld’ zou kunnen zijn. Ik zag het gelijk voor me:
STILTE OP DE SET!
“Afgecanceld” Take 1. ‘ Belachelijk statement krijgt terechte tekenbeet.’ Licht, Geluid, OK! in 5,4,3 …..

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht