Festivalmanieren
De dertigste column! Ik trakteerde mezelf op een trance-festival.
Ik heb genoten van de bruisende melodietjes, de zeer opvallende kleding van mensen, (waarbij je jezelf afvraagt hoe die er in het dagelijkse leven “normaal” uitzien) en de waanzin die je aan verhalen naar je toegeworpen krijgt, zonder dat je daarom vraagt.
De gemiddelde leeftijd op het festival was 38 en leek het wel de dresscode dat je met je partner moest komen.
Ik ben 24 en ik was alleen. Ik voelde me direct op m’n gemak.
Hoe zag het gemiddelde koppel eruit?
De vrouw was klein, geblondeerd, opgeschoren, zes duidelijk zichtbare tatoeages en had speciaal voor vandaag een spannend pakje aangetrokken.
De man is lang, kaal, totaal in het wit gekleed en gaat nergens heen zonder zijn “moppie”.
Ik nam even pauze op een zitzak. Het koppel ziet direct zijn kans schoon om naast mij te komen zitten en mij van een waanzin-verhaal te voorzien.
“Ja we kwamen hier dus aan met de auto, hij komt uit Nieuw-Vennep en ik uit Hoofddorp. Kom jij ook uit de buurt?’’
“Ja.”
“Maar wij komen hier dus aan, is er een of andere omleiding. Dus zegt hij: Ja ik heb een fiets in de auto, en die moet ik daar afzetten. Mochten we er toch door. Goed he?”
“Ja.”
“Wij gaan weer, straks komt de buurman langs met snoepjes.”
“Oke doei.”
Het festival duurt nog tweeënhalf uur.
Ik ga naar de mainstage om daar af te sluiten met Armin van Buuren.
Ik ben beland op de eerste rij. De dj die voor Armin draait is duidelijk aan het opwarmen voor Armin. Niemand heeft echt oog voor hem. Ik wel, ik geniet van hem.
Een vrouw naast mij duidelijk niet. Ik ben wederom de persoon om een waanzin-verhaal aan te moeten horen. Een rossige vrouw van 54 uit België is die ochtend om vijf uur opgestaan om aanwezig te kunnen zijn en op de eerste rij te staan. Ze vertelt dit vol trots aan mij. En daarmee is het gesprek nog niet klaar:
“Ja ik wil ook een keertje op die grote foto’s”.
“Ja dat snap ik”. (Huh? Een keertje op die grote foto’s? Wat is dit in godsnaam?)
“Wat studeer jij eigenlijk?”
“Ik sta op een festival, op de eerste rij van muziek te genieten. Ik ga me daar nu niet mee bezig houden”
“Studeer je hier in Amsterdam?”
“…”
Even een stilte. Over 10 minuten begint Armin.
“Zeg kan jij mijn plaats even bezet houden, ik moet even naar het toilet”
“Eh, sorry?”
“Ik moet naar het toilet, zou jij mijn plaats bezet willen houden?”
WOW.
Iemand staat in een groep van duizenden mensen te genieten van een bijna eindigend festival. Dan verlangt iemand die ik niet ken, dat ik voor diegene zijn “plaats” bezet houdt.
“Omdat het de eerste rij is”.
Waarom wordt er opeens een probleem naar mij toegeschoven terwijl ik er helemaal NIKS mee te maken heb? Ga weg!
Ik zei:
“Dit is onmogelijk. Nee.”
Tot volgende week,
K.
