Wanneer ik op de kat van mijn buurvrouw pas, heeft ze altijd een bepaalde gewoonte. Als ze van het balkon komt, kruipt ze door het kattenluikje en sprint in een noodgang richting de bank. Ze komt bij mij op schoot zitten, incasseert een aantal kopjes en aaien over haar rug, kijkt mij dan twee keer aan om te vertellen ‘dat het best leuk buiten was, maar dat ze nu weer binnen is’.
Fijne gewoonte.

Als het met mensen in mijn directe omgeving even wat minder gaat, wil ik graag helpen en proberen te lijmen. Een luisterend oor zijn, positieve invalshoeken te vinden, arm om de schouder en kleine oplossingen aandragen. Dit doe ik terwijl ik mijn grote meester Youp van ’t Hek in mijn hoofd hoor: “Volgens mij is het leven een vrij zinloze bedoening en de vraag is; hoe hinkel ik dan het vrolijkst naar de dood?”.
Wat Youp zegt klopt denk ik.
Maar mijn gewoonte kan moeilijk zijn.

Moeilijk omdat het mezelf zou kunnen beïnvloeden. Ik leef mee. Ik luister. Ik draag aan. Maar het belangrijkste is om die zaken te scheiden. Het probleem bezit iemand, die het met mij deelt. Het is voor mij een compliment dat ik uitverkoren ben om iets te horen wat iemand op zijn lever heeft. Op dat moment word ik tijdelijk een psycholoog, die nooit psychologie gestudeerd heeft. Dat gaat me aardig af, maar ik moet mijn tijdelijke werk als psycholoog niet mijn leven laten overnemen. Anders heb ík opeens het probleem.

Spelletje op mijn telefoon, Candy Crush.
Het bestaat uit duizenden levels en ik speel dat graag als ik even moet wachten.
Mijn gewoonte is wel, dat ik het level op de hoogste waarde uitgespeeld moet hebben.
Drie sterren. Maar mocht het level echt onmogelijk zijn en na heel vaak proberen het nog steeds niet lukt, dan accepteer ik de situatie en ga ik door naar het volgende level.
Uitstekende gewoonte.
Principes in hun waarde laten, totdat ze een grens bereiken die negativiteit kunnen veroorzaken. Probleem links laten liggen, door naar het volgende level.

Als ik zo de gewoontes van de psycholoog en Candy Crush vergelijk, biedt Candy Crush de oplossing voor de psycholoog. Hoe simpel kan het leven zijn!?

Nu lijkt die oplossing een geschenk uit de hemel, maar helaas werkt dat niet zo.
Het heeft te maken met balans. De balans tussen emotionele waarden en rationele waarden.
Ik als psycholoog krijg emotie en moet proberen rationeel te blijven.
Candy Crush geeft mij ratio, waar ik emotie in moet stoppen om het leuk te vinden.

Het is veel makkelijker om tegen Candy Crush te zeggen: “What the fuck gast! Waarom maak je die levels van je zo moeilijk! Krijg de tering met je highscore! Weet je wat ik doe? Ik speel lekker een ander level, lekker puh.”
Het boeit Candy Crush helemaal niks.
Hij zal ook nooit iets terugzeggen.
Het is een spelletje.
Als ik deze teksten als ongestudeerd psycholoog tegen mijn ‘client’ zeg, brengt dat allerlei consequenties met zich mee.

Ik hoor het kattenluikje.
Ze rent weer als een gek naar binnen.
Op mijn schoot ligt nu mijn laptop.
Ze is verontwaardigd dat er geen ruimte voor haar is.
Het wordt weer tijd om te aaien, lees ik uit haar non-verbale communicatie.
Ik leg mijn laptop weg in de hoop dat ze deze keer iets langer blijft zitten.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht