De acht tot aan twintigjarige Karel had een volkomen winnaarsmentaliteit. Ik was obsessief verliefd op het spelletje hockey. Als ik wedstrijden speelde wilde ik zoveel mogelijk minuten maken tijdens een wedstrijd, en er moest gewonnen worden.
Ik was realistisch, maar wilde dat realisme graag omkeren naar mijn zijde.

Als wij tegen een moeilijke tegenstander moesten spelen nam ik een andere werkwijze aan. Dan kwam er een mentaal spel aan te pas, waar ik me nu achteraf voor schaam. Tijdens de wedstrijd was ik een acteur. Ik overdreef overtredingen in de hoop een persoonlijke straf voor de tegenstander te forceren. Ik had commentaar op de arbitrage. Ik kreeg terecht opmerkingen van coaches van de tegenstander, maar had dan een grote bek terug. Ik acteerde dat het allemaal klopte wat ik deed. Maar eigenlijk speelde ik vals.

Leidde het tot iets?
Soms wel.
Is het leuk?
Nee.

Tegenwoordig ben ik niet zo meer van het winnen. Ik ben eerder voor leuk.
Ik vind het vaak zelfs moeilijk om te winnen.
Als ik een bordspelletje speel met z’n tweeën en ik ken de tegenstander, dan weet ik van tevoren dat ik eigenlijk wil verliezen.
Behalve als ik weet dat mijn tegenstander goed is in het spelletje en het voor mij een uitdaging kan zijn om eens te winnen.

Waarom wil ik dan verliezen?
Dat slaat toch nergens op?

Ik wil de sfeer behouden.
Met fanatieke tegenstanders die een winnaarsmentaliteit hebben is het niet leuk winnen.
Dan verlies ik liever en weet ik dat de tegenstander zich goed voelt. Dan dat ik win en de sfeer volkomen weg is.

Levert het iets op?
Ja.
Is het leuk?
Ja.

Het boeit mij namelijk niet meer of ik spelletjes win of verlies.
Het gaat mij erom dat er een fijne sfeer hangt en dat ik daarin fijn kan bewegen. Ik kan goed verliezen.
Tuurlijk is het leuk om spelletjes te winnen. Een bevestiging krijgen dat ik ergens goed in ben.
Maar als ik van tevoren al weet dat ik het spelletje goed kan spelen dan ga ik puur voor de sfeer.
Dat levert meer op dan het hele winnen. Spelliviteit noem ik het.

Ik speel nu een fantastisch spel op mijn laptopje.
Het heet “Eurotruck Simulator 2”. Dit is zo’n geweldig spel.
Ik zit in een vrachtwagen, ik rijd met verschillende vrachten door heel Europa en moet af en toe slapen, tanken en bochten nemen.

Het is een rustgevend spel met bijkomende voordelen.
Ik krijg de kans om te relativeren en ik heb geen tegenstander.
Alleen de tijd zit mij in de weg, maar dat is een ongrijpbaar begrip.

Het leven is net een flinke rit in een vrachtwagen.
Ik laad in, start de wagen en kom onderweg van alles tegen waar ik mee om moet zien te gaan.
Dan laad ik uit, krijg mijn centen en kan weer verder ontwikkelen.
Zo simpel kan het zijn.

Meer is het niet.
Dat is zo lekker aan het spel.
Rustig, kopje koffie, koekje, radio’tje aan en staren over de mooie Europese wegen.
Ik hoef niet te winnen.
Want ik zit fijn alleen in m’n vrachtwagen.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht