Kronkels
Simon Carmiggelt begon er ooit mee; Kronkels.
Voor zover ik weet is hij de godfather van de columns.
In mijn vakantie heb ik een boekje van hem gelezen.
Allemaal verhalen over Amsterdam die voornamelijk in kroegen of parken plaatsvinden.
Carmiggelt was een grote innemer van drank en sigaretten.
Dat schrijft hij ook.
Hij genoot van het zijn in een café en de ‘oplettendheid’ die daar plaatsvindt.
Zo zag hij iemand het café binnen stappen, in een bepaalde staat van zijn, die bij binnenkomst heel netjes aan de kastelein vraagt: “Gaan we dit nog doen, Herman?”
Waarop de barman heel gevat reageert: “Nou, misschien dat morgen een beter plan is, Jan.”
En dat Jan gewoon weer naar buiten gaat, en er niks aan de hand is.
Zulk soort zaken kon Carmiggelt op grandioze wijze beschrijven.
Hij had elke dag in Het Parool een stukje waarin hij dit soort situaties kwijt kon.
‘Mooie vent’, hoorde ik van een vaste gast in de kroeg.
‘Hij had altijd zijn pen en papier bij zich, pilsje, sigaretje, lekker kletsen en observeren.’
Nu was ik gisteren aan het werk in mijn café.
Na het werk dronk ik een welverdiend biertje met de barman en de vaste gast.
We hadden het over Carmiggelt en Peter van Straaten.
Twee iconen op het gebied van de krant.
Van Straaten met zijn tekeningen en Carmiggelt met z’n columns.
De vaste gast was met beiden wel eens op stap geweest.
Hij was werkzaam geweest bij de krant en van Straaten en Carmiggelt liepen af en toe wel eens over de redactie.
“Zo kon je met hen in een kroeg belandden, en een paar dagen later een verhaal teruglezen wat jij misschien wel op een heel andere manier had meegemaakt. Heel leuk was dat.”
Toen ik aan de vaste gast vroeg of hij zichzelf wel eens herkend had in een tekening van Peter van Straaten zei hij, zonder twijfel, binnen een seconde ‘ja’.
“Maar dat kan iedereen. Van Straaten kon iedereen heel treffend neerzetten. Heel herkenbaar. Hij tekende altijd in streepies. Mooie vent!”
Een half uur later vroeg de vaste gast: “Karel. Rook jij wel eens sigaren?”
En ik zei dat ik dat wel eens deed, een vriend van mij houdt daar wel van en dan doe ik met hem mee.
Er werd een sigarenkoker uit zijn binnenzak gehaald en mij toegestopt.
“Karel, gebruik hem voor een mooi moment. Dat je weet, nu ga ik lekker die sigaar opsteken. Alsjeblieft.”
Ik kreeg mijn eigen Carmiggelt moment van hem!
Wat tof!
Carmiggelt had het veertig jaar geleden zo mee kunnen maken in een kroeg waar hij toen zat.
En nu, Anno 2017, krijg ik exact zo’n soort moment in de kroeg waar ik werk.
Een oude Amsterdammer die mij een sigaar uit eigen jaszak gunt voor een mooi moment.
Ik ben weer thuis, in Amsterdam.
Simon Carmiggelt en Peter van Straaten, bedankt!
Jullie zijn helden.
Mijn leven gaat weer beginnen.
Leuk!
Ik heb er zin in.
Tot volgende week,
K.
