Mezelf uitnodigen
Vroeger wilde ik er altijd bij horen, dus ging ik mezelf uitnodigen.
Super triest, maar het is de waarheid. Toen ik 16 jaar was gingen maatjes van hockey wekelijks bij iemand thuis afspreken, om daar een gezellige avond te hebben. Lekker pilsje drinken samen met wat meisjes van de hockeyclub. Want toen mocht je nog bier drinken toen je 16 was.
Na de gespeelde hockeywedstrijd dronken we een pilsje, en daar werden ook de afspraken gemaakt voor de komende avond. Maar op de een of andere manier zat ik nooit op de goede plek. Ik zat nooit in de afspraak maken hoek, wat ervoor zou zorgen dat ik er hoe dan ook bij zou zijn die avond.
Ik kwam er altijd pas achter als we naar de fietsen liepen en ik mensen hoorde praten over de komende avond. “Zie ik jou ik vanavond bij Sven? Lullen we dan effe verder. Pilsje, chipje, spelletje. Helemaal top man.”
Ik voelde me gepasseerd. Ik wilde daar ook bij zijn! Ik ben toch ook een van de coole gasten? Ik ben verdomme een van de bekendste mensen op deze hockeyclub. Ik ken iedereen en iedereen kent mij! Hoezo vragen ze mij niet?
Ik fietste naar huis. Pakte de huistelefoon en belde naar Sven. Ik ging dan allemaal casual vragen stellen om ervoor te zorgen dat er opeens over vanavond gesproken zou worden. En ik daarop kon inhaken en mezelf kon gaan uitnodigen. “Oh! Oké, dus er wordt gechilled bij jou vanavond? Mag ik ook komen?”
Fucking kut voor Sven natuurlijk. Bijna onmogelijk om nee te zeggen. Dus met horten en stoten had ik mezelf succesvol uitgenodigd. En toen kwam het moment suprême. Ik trippelde naar mijn ouders om te vragen of ik naar Sven mocht die avond.
”Nou Karel, dat lijkt ons niet. Het is al laat, en als je cijfers op school nou iets hoger waren dan verdien je dat soort dingen.” “Maar jongens kom op. Iedereen mag. En of mijn teamgenoten nou zulke goede cijfers halen. Dat denk ik niet hoor!”
Maar mijn ouders hielden voet bij stuk. Ik mocht niet. Wat een ontzettend goede beslissing van mijn ouders. Die hadden mij waarschijnlijk al horen bellen, en begrepen hoe de vork in de steel zat. Sterk argument van de cijfers op school erbij. Bam! Levenslesje geleerd.
De levensles die zij mij gaven was: “Waarom forceren om ergens bij te horen? Laat het natuurlijk gebeuren.”
Maar dan kwam het meest gênante moment nog. Ik moest Sven gaan bellen om te vertellen dat ik niet ging komen. Holy shit. Je hebt jezelf uitgenodigd voor een avond waarop je duidelijk niet uitgenodigd bent, en dan moeten afbellen. Terwijl je 16 bent.
”Hee man, met Karel. Ik mag niet van m’n ouders. Dus ik kom toch niet vanavond.”
“Oké man. Dan zie ik je dinsdag bij trainen. Cool, later.”
Ik lekker janken boven een wiskunde boek, lekker falen met mijn geodriehoek. Die kut gelijkbenigedriehoeken. Ga ik daarna wel kijken wat er op tv is. De Lama’s?
Tot volgende week,
K.
