Deze week ben ik samen met een vriend patat gaan eten bij een echt Amsterdams frietkot. Heerlijk.
De mevrouw die voor iedereen patat moest frituren was ook een typische Amsterdamse. Ze had er helemaal geen zin in, chagrijnig als de pest en had veel liever thuis niks zitten doen.

Wij bestelden allebei een patatje en kregen enkele minuten later dit patatje door de volgende tekst: “2 patat. Klaar! NU OPHALEN!” Er zat nog net geen GVD achteraan. Wij komen in alle onschuld onze patatjes ophalen en zij blaft ons nog toe: “Nog wat te zuipe erbij?”. Uit beleefdheid nemen we allebei een cola, terwijl we daar eigenlijk helemaal geen zin in hebben. Maar we willen de sfeer niet nog erger maken dan ie al is.

Wat later komt er een klein lief meisje van een jaar of 5 naar de patatboerin. Zij bestelt voor haar moeder en haarzelf patat om mee te nemen. De boerin geeft met iets meer liefde de patat (in een plastic zakje) aan het kind. Het kind neemt de plastic tas aan en spelend met het plastic zakje verlaat ze het kot om haar moeder te zoeken en de patat te brengen. Door het spelen vliegt het zakje open en valt alle patat op de grond. Dit doet de boerin toch pijn in het hart: “Als je alle patatjes opruimt bak ik nieuwe voor je” Hierop reageert het kind door 5 patatjes op te ruimen en daarna vol verwachting naar de boerin te kijken of ze het goed heeft gedaan. De boerin heeft geen oog meer voor het kind, want zij is nieuwe patat aan het bakken. De moeder wordt gehaald door het meisje. Het meisje legt de situatie uit aan haar moeder. Waarop de moeder tegen de patatboerin zegt: “Oh dat heeft ze echt niet van mij hoor, dat heeft ze van haar vader”. Daarna zegt ze zonder enige daadkracht tegen het kind zegt dat ze de patatjes moet opruimen. Dit doet het kind niet, maar toch staat de boerin haar nieuwe patat te bakken. Er gebeurt 2 minuten lang niks. Er wordt niet meer omgekeken naar de patatjes.
Hierop kijken de vriend en ik elkaar aan, alsof onze breinen met elkaar hebben gesproken staan we op en ruimen we (voor de neus van de moeder en het kind) de patatjes op. Daar reageert de moeder op door te zeggen: “Bedankt jongens”. Wij moeten knarsetandend uitkramen: “Graag gedaan”. Moeder: “Ja dit is echt een goede opvoeding voor je Daisy zo zie je hoe het hoort” Wij worden witheet en voegen eraan toe: “Nee hoor, dit is geen opvoeding voor het kind, maar voor u als moeder!”.

Nadat alle patatjes van de grond zijn geraapt lopen wij weg. De moeder en de dochter in totale verbazing achterlatend. De patatboerin rent ons achterna. Ze roept: “Ey manne, blijf is effe staan! Hiero, voor jullie. Jullie benne goed geweest”. Ze stopte ons allebei een reep toe.
Wat smaakte die reep lekker.

Tot volgende week!

K.

Deel dit bericht