Het lijkt wel alsof Nederland besluit om zijn steunpilaren te laten verrotten. Niet de lange, maar de korte adem. Zodat er nu zaken gedaan kunnen worden, maar er niet met aandacht over de toekomst wordt nagedacht.

Neem bijvoorbeeld een willekeurige Amsterdammer en zijn interpretatie van de 1,5 meter regel. “We zitten toch op 0 doden momenteel? Dan hoef ik niks te doen, gewoon weer terug naar wat ik deed! Amsterdam heeft al een tijdje geen doden meer hoor, waarom zou ik mijzelf dan nog aan een regel houden? Ik ga gewoon dingen doen die ik wil. Iedereen kan de tyfus krijgen met z’n anderhalve meter.”

Maar ook de landelijke politiek die besluit om geen structurele loonsverhoging toe te kennen aan de zorgmedewerkers. Nee, een bonus. 1000 euro! En niet eens elke zorgmedewerker heeft hier recht op. Het lijkt wel alsof je na het redden van iemands leven een boekenbon krijgt. En dan zo’n tuttige houding van zo’n gierige tante: “Maar dat is wel eenmalig hoor! We gaan dit natuurlijk niet in de toekomst zo houden! Dan ga je weer hard werken voor weinig. De zorg vereist passie! Knaken verdien je in de zakenwereld. En nou opgehoepeld!”

Voor de zorg klappen vindt men blijkbaar genoeg, die draken in hun smoel klappen dat is voor mij niet genoeg.

‘Je klinkt verzuurd en verbitterd man. Jij bent toch die gast die leuke en breekbare stukjes over zichzelf schrijft en zo de mensen iets herkenbaars en troostends kan geven? Dat ze zien dat het met henzelf wel meevalt? En dat jij de loser bent?’

Klopt. Maar ik ben het contact met mijn land een beetje kwijt. Volgens mij bestaat een samenleving uit een aantal fundamenten waar je niet zonder kan. Veiligheid, onderwijs en liefde. Maar als ik nu naar de hedendaagse politiek kijk prijkt daar het motto: geld en egoïsme.

Stel je voor. Nederland zonder fundamenten zoals de gezondheidszorg, politie, brandweer, onderwijs, kunst en cultuur. Benieuwd hoe die wereld er dan uit zou zien. Zonder deze steunpilaren bestaat er geen samenleving!

Hoe kan het dan zo zijn dat er bedacht wordt dat deze pilaren geen onderhoud behoeven? Hoe kan het zo zijn dat men passioneel moet zijn ten opzichte van zijn baan, en er niet zoveel voor terug moet verwachten? Terwijl mensen die zonder liefde en passie miljoenen opstrijken met de smerigste houding ever? Hoe kan dat? Hoe kan je een samenleving zo ontzettend hoog proberen te houden, terwijl de steunpilaren aan het verrotten zijn?

Je denkt aan jezelf en je lult gewoon uit je nek. Je gaat voor de korte adem. Nu geld? Dan neem ik nu geld. Wat straks is, is straks. Je blijft jezelf opsluiten op je zolderkamer en telt hoeveel winst je die dag met bullshit hebt gemaakt. Je weigert onderhoud te plegen aan je huis. Zo lang ik kan graaien, graai ik. Want wie weet wie het straks van mij overneemt. Terwijl het hele huis onder je begint te wankelen.

Het is egoïstisch. Kijk eens goed naar wat belangrijk is voor een samenleving. Kijk eens goed wat er belangrijk is voor een land. Wie heeft er voor dit land gezorgd in de afgelopen maanden? Wie liep er voorop toen er hulp nodig was? Je hebt gesteund op je pilaren. En die pilaren hebben nu onderhoud nodig. Anders stort het gebouw in.

En buiten dat, is er een onzichtbare tegenstander die tijdens het wankelen van je huis, ook een flink aantal dodelijke aanvallen aan het uitvoeren is. Wellicht is een fijne anderhalve meter, met wederzijdse aandacht, een mooi moment om elkaar weer met een goed gevoel in de ogen te kijken. Terwijl je naar elkaar fluistert: “Tot het vaccin er is, anders kom ik graag dichterbij hoor! Maar dan wel als jij het goed vindt! De lange adem!”
Dan is de liefde er in ieder geval.
Want de liefde overwint.

Tot volgende week,

K.

Deel dit bericht