Stilstaan
Wat gaan we daarna doen dan, ik ga niet stilstaan!?
Door door door! Zo voelt het vaak als ik mensen zie of hoor praten. Een energie die niet te stoppen is. Maar ook geen energie die direct positiviteit met zich meebrengt. Eerder stress, onzekerheid of controlfreakerig. Het moet te controleren zijn, en wanneer iets niet klopt wordt er aan de bel getrokken.
Ikzelf doe dat ook en ik baal ervan. Ik voel ineens onrust. Voornamelijk omdat het niet eens om mijn dingen gaat. Er zou een pakketje voor mijn vriendin worden afgeleverd. Er staat ‘geleverd’ maar het is nog niet geleverd. Ik sta gelijk al met mijn telefoon in de hand. “Zal ik even bellen schat? Ik doe het gewoon rustig en aardig hoor. We moeten toch weten wat hier aan de hand is?”
Heb ik altijd een grote bek over dat mensen rustig moeten zijn en zich geen zorgen hoeven maken. Ga ik het zelf wèl doen! En waarom? Ik heb het gevoel dat ik iemand ga helpen, maar dat doe ik juist niet. Mijn vriendin zegt gewoon: “ik wacht wel een dagje, geen enkel probleem.”
Ik ben zo’n enorme zak. Fucking hypocriete anus. Met m’n ‘rust behouden’ en het dan zelf niet gaan doen. Of is het omdat ik vaak met een onrustige en controlfreakerige sfeer te mken heb en daarmee besmet wordt? Misschien wel.
Het is goed om dat voor mezelf te constateren. Dat ik mezelf daardoor laat afleiden en laat verleiden tot gedrag wat ik eigenlijk zelf niet zo fijn vind. Druk geven, onrust maken. Dingen in systemen gooien en dan boos zijn als die systemen niet werken. Nee! Omarm de willekeur! Blijkbaar is het zo. Blijkbaar moet dit zo zijn. Die vibe. Ik ga kijken wat voor leuks ik van de situatie kan maken. Die jongen ben ik. Niet die onrust.
Sinds een aantal maanden speel ik een quiz op mijn Instagramaccount. In mijn verhaal stel ik vragen die niet te googelen zijn. Het is echt in de trant van: “hoeveel mensen lopen er nu voor mij?” En dan een multiple-choice optie met antwoorden. Je kan het antwoord gewoon niet weten. De reacties zijn enorm en geven veel hilariteit. Daar omarm ik mijn willekeur.
Maar nu komt het moment dat ik me laat afleiden. Er komt naast de hilariteit, ook een bepaalde feedback! “De vragen zijn niet te doen, Karel. Waarom gebeurt dit eigenlijk allemaal? Ik wil je omkopen! Het zou leuk zijn als je over ‘golf’ eens wat vragen over stelt, dan weet ik eens een keer iets.
Dan komt er ineens bij mij onrust. En heb ik het gevoel dat ik alweer met de telefoon in de hand kan staan om te bellen waar het pakketje blijft. Godverdomme. Ik laat me gewoon uit mijn vibe halen door andermans onrust. Ik ben verdrietig en onrustig omdat ik er ‘voor heb kunnen zorgen’ dat mensen kritiek hebben. Wat een enorme bullshit!
Daarom omarm ik mijn stilstaan. Stilstaan bij het feit dat ik me niet laat opjagen of laat vertellen hoe ik dingen zou moeten doen. Dat is namelijk mijn valkuil. Als ik dingen doe met goede intenties, zonder daar anderen kwaad mee te doen, ben ik daar volledig blij mee. Dat een ander daar moeite mee heeft, laat alleen maar zien dat ik iets doe, waar de ander wellicht jaloers op is. Daar sta ik bij stil. En dat mag jij ook doen.
Tot volgende week,
K.
