Thermometer
Een goede vriend van mij wil wel eens tegen mij zeggen: “Ben je weer even de thermometer voor de sfeer? Tover jij jezelf om tot moreel kompas?”.
Onbewust doe ik dat altijd. Ik ga altijd ergens staan waar ik mijzelf fijn of veilig voel. Dan maar even niet bij de meute. En op die gekke, eenzame, plekken daar heb je vaak ook de leuke gesprekken. Het is alsof mensen het aan mijn gezicht zien dat er in elk geval geluisterd zou kunnen worden.
Laatst had ik het nog. Kwam er een meisje heel bewust naar mij toe om haar hart te luchten over een relationele situatie en ik ga er dan een aantal minuten in mee, en daarna is het klaar.
Ze voelde ook precies aan dat mijn aandacht voor een aantal minuten zou zijn. Ze wilde het maar eventjes. Maar ze voelde dat er in die minuten wel echt werd geluisterd en aandacht werd gegeven, wat ze eigenlijk zo miste in haar eigen relatie. Het gesprek was klaar, ik had gegeven wat ik kon geven en iedereen kon weer door.
Soms komen ze niet naar mij toe, maar denk ik te zien dat er iets met iemand is. Dat is het moment dat mijn vriend zegt: “Thermometertje, Karel! Jaja! Waar moet ik heen, leid mij de weg. Wees mijn moreel kompas Karel.” Alsof ik het zelf allemaal weet, maar ik voel het wanneer iemand negatieve energie aan het zenden is. Dan is soms mijn missie om dat om te draaien. Dat wanneer ik iemand tof vind, of wanneer ik zie dat iemand leuk zou kunnen zijn dat ik probeer er even voor diegene te zijn.
Een medium-klager bijvoorbeeld. Iemand die nog niet zijn hobby heeft gemaakt van het klagen. Die kan ik helpen relativeren: “Ach jezus waarom staat die betaal-automaat nou helemaal daar.” Blijkbaar is dat de bedoeling? Misschien wordt het ook wel tijd dat je wat meer aan beweging gaat doen? Misschien had je je auto helemaal niet mee moeten nemen, maar had je juist de fiets moeten pakken? Of kom je daar die ene vriend tegen waar je al zo lang op hoopte!?
Als de klager dan zegt: “Ja, nou zo ben ik gewoon. Ik vind dat die gasten van de gemeente het normaal moeten regelen. Ik vind wat ik wil vinden. En die vriend die kom ik echt niet tegen hoor.” Dan gaat mijn thermometer uit. Pak ik m’n biezen en ga ik lekker positief met mezelf zijn.
Maar als de medium-klager mij een glimlach teruggeeft, met daarin de voldoende uitleg dat deze klaagzang misschien ergens anders vandaan komt, dan van die betaalautomaat. Dan wil ik best nog wel even met je meegaan en samen lachen. Dan zal het vast beter gaan de volgende keer. En waarschijnlijk kom je die vriend dan wel tegen tijdens het pinnen van je kaartje.
Dus lieve mensen. Blijf relativeren, neem je energie ter hand en weet dat jij degene bent die gaat bepalen of iets leuk gaat worden, of dat je er iets compleet kuts van gaat maken. Het is hoe jij ermee omgaat. Dat is de crux. Ben ik nou toch weer een moreel kompas geworden?
Nouja, jij leest dit. Dus van jou mag ik het vast wel.
Tot volgende week,
K.
