Vrouwenpraat
“Waar hebben jullie het over?”
“Nee, dit is vrouwenpraat.”
Dit vind ik geweldig. Op de vraag ‘waar hebben jullie het over’, het antwoord beginnen met ‘nee’. Fantastisch!
Vrouwenpraat. Maak me er midden in de nacht voor wakker. Het is zo lekker.
Vrouwenpraat is dat je als vrouw een pure willekeur aan woorden tegen je vriendin aanslingert en dat die vriendin al ja-knikkend en met een blik van begrip je aankijkt.
Vrouwenpraat is ook dat je gewoon een gevoel deelt, waar je helemaal geen antwoord op hoeft. Maar dat je dat gevoel lekker wilde delen zodat iedereen weet hoe jij je nu als vrouw voelt.
Zo zat ik in een restaurant, met drie ex-collega’s.
“Karel, is dat nou hot pot?”, vraagt er eentje terwijl ze naar een andere tafel wijst.
“Ik heb geen idee. Maar wat is hot pot?”, zeg ik.
“Ja dat weet ik ook niet, maar misschien dat dat het wel was.”
Dit is toch heerlijk! Pure willekeur de wereld in babbelen en maar kijken wat het oplevert.
De menukaart wordt uitgedeeld.
“Waar hebben jullie zin in jongens? Ik heb echt zin in kipsaté! Of iets anders lekkers.”
Genieten met een hoofdletter G! Iemand die aangeeft; ja dit wil ik! Kipsaté! Maar in de daaropvolgende zin blijkt kipsaté opeens geen hoofdzaak meer, want als er iets anders lekkers is, is dat ook goed. Waarom spreek je dan uit dat je echt zin hebt in kipsaté? Bullshit! Je hebt gewoon trek!
Dat is hetzelfde wanneer ik zeg: “Ik heb echt zin in standje 69! Of een ander standje.” Het boeit me niet.
Ik wil gewoon seks.
We gaan bestellen.
Ik bestel bami met kip, collega naast mij de pekingeend, andere collega de kipsaté en nu mag zij het zeggen: “Ja jongens, echt even heel gek. Maar ik ga gewoon voor de maaltijdsalade met zalm. Kan me niet schelen wat jullie ervan vinden. Haha!
Dit is een Olympische medaille op het gebied van vrouwenpraat. Het kipsaté verhaal heeft ze dus echt voor niets verteld! Dit mag toch nooit verloren gaan. Deze teksten moet ik koesteren tot mijn dood. Het is zo ontzettend fijn om hiernaar te mogen luisteren. Ik zou er haast geld voor betalen.
De drankjes worden neergezet.
“Hee meiden, dit is even interessant voor jullie. Sorry Kaar, maar jij hebt net je grapjes mogen maken, dan mag ik nu effe iets vragen wat jij niet zo interessant vindt. Meiden. Ik heb dus sandalen gekocht, maar ik twijfel of ik ze wil houden of niet. Maar eigenlijk wil ik ze gewoon houden.”
Wat een heerlijke vraag! Hij wordt direct al beantwoord! Maar niet door de mensen waar de vraag aan gesteld wordt! Potjandoppie wat lekker. Deze vijf zinnen maken mij bijna blijer dan het winnen van de postcodeloterij-straatprijs!
Het hoofdgerecht was heerlijk.
De dessertkaart wordt uitgedeeld.
Ze twijfelt over de lekkere ijsjes en zegt:
“Ik weet het niet echt, zeg maar, snap je? Nee.”
Bij het horen van deze zin moest ik echt aan dode puppy’s denken, anders was ik hoe dan ook klaargekomen.
We rekenen af en terwijl ik in mijn eentje naar mijn fiets loop bedenk ik me dat ik nooit meer zonder vrouwenpraat kan. Vrouwenpraat is toch het glijmiddel van de wereld. Anders valt er echt niets meer te lachen. Vrouwenpraat is te gek.
Voornamelijk als ze zeggen dat ik lief en knap ben.
“Dat vind ik zeg maar, nee, ja, nou, kijk, echt het meest leuk-leuk aan jullie. Nu vind ik, heel even, dat ik hoofdpijn heb. Hou van jullie schatjes! Dikke kus!”
Tot volgende week,
K.
